Ataraksja

Średnia ocena: 4.5, liczba ocen: 2

• Ocena:
  Jeśli kojarzycie film ,,Nic śmiesznego" to właśnie podobnie napisana jest ta książka. Mamy tu ogrom wisielczego humoru z którego jedni będą zadowoleni, inni stwierdzą, że niewiele z tego rozumieją. Dla mnie główna postać była chodzącą depresją, której co jakiś czas objawiał się dzień świstaka. Jeśli spotkało go szczęście, to raczej z podziału większego nieszczęścia. Odnosiło się to do każdej sfery jego życia, momentów, które zapamiętywał, sytuacji, które chciał poprawić, ale brakowało mu uporu oraz do ludzi, których spotykał, a z którymi kontaktu nie chciał mieć i nie wiedział, że ma, póki nie spotkało go z większego nieszczęścia mniejsze szczęście. Wydaje mi się, że to bardziej nasza postać opowiada o sobie w trzeciej osobie. Jakby autor przemawiał tutaj głosem, który nie ma być przypisany do niego, ale który aż krzyczy, że takie jest jego zdanie i tak właśnie świat postrzega. Tutaj życie biegnie chwilami, które się wloką, dlatego są popychane do innych sytuacji do których mamy zgrabne przejście. Bywa, że mamy tutaj pociągnięty jakiś wątek, który jest nam opowiadany, ale przemawia przez niego inna prawda, którą z uwagi na pewną sytuację chcieliśmy poznać, ale postać bezpośrednio nie chciała nam ukazać, bo nie widziała w tym sensu. Pokazała ją jednak, by zaspokoić naszą ciekawość.
  Głównym tematem książki są tajemnice, które wychodzą na jaw zawsze w kwestii przypadku. Nasza postać wiedzie sobie depresyjne życie, aż dowiaduje się, że dziedziczy sejf, który należał do jego ciotki. Jej śmierć należała do szybkich, choć miała swoje lata. (Tutaj mała aluzja do tego, by sprawdzać butle gazowe, bo często dochodzi do wybuchów z jej udziałem. Niedaleko mnie zniszczyło to życie trzem rodzinom, więc rzuciło mi się w oczy. ) W sejfie odnalazł coś, co spowodowało, że sekrety innych zaczęły wychodzić na światło dzienne. Jeśli jesteście ciekawi tych brudów, to zachęcam do lektury:-)
  Podkreślam, że to nie jest zwyczajna książka. Wszelkie emocje w niej zawarte są stłumione, choć pobudką są niecenzurowane słowa. To opowieść, która po skończeniu dziwi nas końcem i jednocześnie mogliśmy się go spodziewać. Przez cały okres czytania byliśmy tak bardzo odemocjonowani (nawet nie wiem czy jest takie słowo), że na końcu zamykamy książkę i nic. Jakby podejście do życia postaci przeszło na nas.
  Ziemniaki.
  Awokado.
  Worki na śmieci.
  Grana padano. (przyrodaz, 08.10.2023)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  „Ataraksja” Tomasza Żaka łączy w sobie motywy z kilku gatunków literackich – znajdziemy tu trochę powieści kryminalnej, obyczajowej, historycznej. Akcja toczy się w dwóch czasach: współcześnie i w czasach PRL-u, głównie w roku 1981. Miejsce akcji to Jastrzębie-Zdrój, miejscowość Górnego Śląska, który autor tu trochę odczarowuje – przedstawia w bardzo pozytywnym świetle łamiąc schematy, przekonania jakie obrosły ten rejon Polski. Podobało mi się jak przyjemnie opisane jest to miasto i jak opowiada o przeszłości tego miejsca, która naznaczona jest tragicznymi wydarzeniami. Tak samo zresztą jak życie postaci z historii współczesnej, które swoje traumy kryją głęboko w sobie. Tym, co spaja historię w całość, jest tajemnica rodzinna, którą przychodzi odkryć Wacławowi po śmierci ciotki, której nie znał. Czasy współczesne opisane są językiem bardzo młodzieżowym, pełnym wtrąceń i dygresji. Czasy przeszłe pisane są już bardziej zwyczajnie, z wyczuciem na tyle dużym, że sama kilka razy się przy nich wzruszyłam. Tematycznie również jest to ciekawa historia – o szukaniu siebie, swoich korzeni, swojego ja, jak i o fanatyzmie, który nigdy nie prowadzi do niczego dobrego... To szybka i lekka lektura, mimo że tematy do takich nie należą. Ale podobała mi się, szczególnie to, jak przedstawiony został w niej Śląsk!
  PS. Są też fragmenty pisane gwarą śląską - miły, dosyć zabawny dodatek :) (Kryminał na talerzu, 13.07.2023)

  Opinia niezweryfikowana zakupem