Atlas dziur i szczelin

Średnia ocena: 5, liczba ocen: 1

• Ocena:
  "Od dziecka przyzwyczajają nas, że ścięcie drzewa to coś normalnego. Ba, ważne źródło wiedzy"
  
  "Zapomnieliśmy o glebie. Nic więc dziwnego, że zapomnieliśmy także o korzeniach drzew."
  
  Michał Książek. Wnikliwy obserwator, znawca przyrody, poetycka dusza z poczuciem humoru. Wyjątkowo dużo można wydedukować o autorze z jego nowej książki, bo i książka to wyjątkowa.
  
  Z jednej strony, to swego rodzaju pamiętnik ze spacerów po Warszawie (choć nie tylko); głównymi ulicami, uliczkami, podwórkami przeplatany opisami konkretnych zagadnień jak kora drzewa, plastik czy mżawka. Z drugiej, ciekawie opowiedziane kompendium wiedzy o florze i faunie wielkiego miasta.
  
  Książka obowiązkowa dla kogoś, kto miasta nie docenia i dla kogoś, kto miasto kocha. Jednym zwróci uwagę na jego piękno, drugich w nim umocni.
  
  Dużo o samych ptakach. I choć doceniam ich urok, stwarzamy im godne warunki na ogrodzie, ba! "wynajmujemy" miejsce pod dachem to jednak temat w teorii dla mnie dość obcy. Z tym większą więc przyjemnością zanurzyłam się w to arcyciekawe ptasie życie. Modraszka, sikorka, wrona, kowalik. O specyfice gatunku, gniazdach, lęgach, pokarmie. Tak naprawdę nie zdawałam sobie sprawy ile różnych ptaków można zaobserwować w mieście. Tylko jak długo jeszcze…
  
  Oczywiście w książce nie tylko o ptakach, jest w niej o wszystkim co dało radę zamieszkać, urosnąć, jednym słowem przetrwać w "domach z betonu". W dziurach, szczelinach, otworach, porzuconych przedmiotach. Porosty, drzewa, owady i inne. Jak sobie radzą w wielkim mieście? Dlaczego gniazda są lepsze od budek?Jak natura zaadaptowała Pałac Kultury i Nauki do własnych potrzeb? Co ciekawe, choć niewiele wiadomo o zamieszkujących go ssakach, autor naliczył "siedem gatunków mchów, pięć gatunków porostów i jednego wątrobowca. Jest nawet paproć." Myślę, że tylko ktoś o dużej wiedzy i ogromnej wrażliwości potrafi dostrzec tak wiele niedostrzegalnego.
  
  Autor stara się nakreślić wzajemne korzyści życia tego mniej dostrzegalnego świata z ludźmi. Niewątpliwie jest ich sporo. Jednak choć wiele gatunków się przystosowało do życia w miejskiej dżungli, dużo smutku ze stron tej książki płynie. Wszechogarniający beton (łącznie z zalewaniem nim dziupl!!), polimery, stare drzewa zastępowane młodymi "z arytmetycznym przeświadczeniem, że w biologii sztuka za sztukę to równy rachunek", susza, a nawet obsikujący krzaki przechodnie, którzy biegnąc za potrzebą nie myślą o zagrożeniu ukrytych istnień. Autor nie stroni także od pisania o prawach natury. Dla nas bezwzględnych, trudno bowiem się pogodzić gdy np. ginie słabszy, a w przyrodzie zupełnie normalnych.
  Smutek wynikający z ludzkich działań autor, mimo wszystko, ubiera w humor i ozdabia ironią, nadając tematowi lekką formę. Całość czyta się jak wciągającą powieść akcji. Miejskiej akcji ;⁠-⁠)
  
  Polecam czytelnikom w każdym wieku, niesamowicie dużo się z tej książki dowiedziałam! Lektura ważna również, a dla wielu może przede wszystkim, aby wiedzieć jak przyrodę wspomóc!
  
  Książka ilustrowana przez Karolinę Korbut. (@nataliicodziennosc, 02.07.2023)

  Opinia niezweryfikowana zakupem