Czas śmierci

Średnia ocena: 5, liczba ocen: 2

• Ocena:
  Zbliża się czas, w którym co roku atakuje Jubileuszowy Morderca, dlatego Komisarz Sara Adam pozostaje czujna. Ta sprawa jest dla niej naprawdę ważna, tym razem musi być o krok przed nim, musi go dorwać. Jednak to nie jedyna sprawa, którą ma się zająć. Ginie nastolatka, na dodatek dowody wskazują, że została wykorzystana i to wcale nie w delikatny sposób. Czy zabójca się odnajdzie?
  Przed bratem Hektorem pewne zadanie, zlecone przez ważną osobę w hierarchii kościoła. Jeden z duchownych zrobił coś, czego nie powinien się dopuścić. Przełożeni chcą, aby pomógł mu zrozumieć, że jego czas jako kapłan dobiegł końca. Ma zrobić wszystko, aby zrezygnował. Czy da radę?
  W pewnym momencie drogi pani komisarz i brata Hektora się krzyżują i niestety nie będzie to czas spędzony miło przy kawce. Co takiego się stanie? Jak potoczy się śledztwo? Czy brat Hektor spełni swoje zadanie?
  
  Przyznam szczerze, że jest to moje pierwsze spotkanie i jak wiecie, zazwyczaj sięgam po inne książki. Jakie mam wrażenia po przeczytaniu? Bardzo pozytywne i powiem tyle, że na pewno nadrobię wszystkie wcześniejsze pozycje autora.
  W książce znalazłam historię, która zdecydowanie mi się spodobała. Według mnie jest mroczna, pełna zagadek, niebezpieczeństwa. Autor dosłownie wodził mnie za nos, kiedy już byłam pewna, kto za wszystko odpowiada, okazywało się, że byłam w dużym błędzie. Akcja sprawnie poprowadzona, pełna zwrotów. Książkę czytało się szybko, a podczas czytania towarzyszyły mi emocje.
  
  Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani. Niestety nie zdradzę wam o nich nic więcej, nie da się, nie zdradzając jednocześnie zbyt wiele z fabuły.
  
  „Czas śmierci” to książka, która mnie pozytywnie zaskoczyła. Mnie się podobała i z przyjemnością polecam.
  
  Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA (Mama, żona - KOBIETA, 06.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  ,, Jego rytuał nie ograniczał się do zabójstwa. Ogoloną, pozbawioną zębów oraz kawałka mózgu głowę ofiary wysyłał w ogromnym słoju jej najbliższej rodzinie".
  
  Pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy i nie ważne, że ta sytuacja mogła być wymysłem autora, bo równie dobrze w innych okolicznościach ludzie myślą podobnie. Chodzi mi o sytuację z dziewczyną i nowo kupionym szlafrokiem, gdzie gdyby nie on, to ona by się nie powiesiła. Nikt nie widzi tego, że mogła mieć takie myśli i plany, że chciała sobie odebrać życie, więc widząc nową rzecz tudzież wytrzymałą, użyła właśnie tego. Bo to nie rzeczy sprawiają, że ktoś się zachowuje tak a nie inaczej, tylko sami ludzie, którzy coś planują i z przypadku biorą tą rzecz, bo akurat jest pod ręką i nie muszą szukać czegoś innego. Także sam fakt i tak się dokona, bo tego chcą, to jest ich priorytetem. Pamiętajcie, że to mu kreujemy swoją rzeczywistość, a nie ona nas. Długo mi zajęło bym to pojęła.
  Wracając do książki, całość historii jest dosyć niepokojąca. Lekkie poddenerwowanie towarzyszy przy lekturze, bo rzeczy, które są w niej przedstawione pojawiają się nagle. Mamy poszukiwanie mordercy, który nie tylko beszta zwłoki, ale tym samym męczy ich rodziny psychicznie. Wywołuje w nich jakby wielką depresję, mszcząc się w ten sposób również na nich. Pytanie tylko brzmi dlaczego? Jest tutaj też taki zamęt, bo nie wiadomo, czy stary zabójca powrócił czy grasuje nowy, lecz z podobnym postępowaniem. Sprawa jest dziwna, bo dotyczy i pani komisarz i zakonnika. Z początku nie widziałam między nimi związku, ale im dalej, tym mroczniej i coraz bardziej zaskakująco. Lubię kiedy pojawiają się postacie nieoczywiste i taką osobistością był dla mnie artysta z cudowną mocą. Każdy z nich robił co mógł by wejść na trop zabójcy, a im dalej, tym ich czas się coraz bardziej skracał. Nadchodził bowiem dzień w którym co roku ktoś ginął. Jak zatem zatrzymać śmierć? Oprócz morderczej historia mamy też trochę pouczających faktów jak choćby te o momencie śmierci człowieka w wyniku uszkodzenia bądź zmiażdżenia jego mózgu. Te wszystkie dodatki sprawiają, że książka nie jest dla nas tylko zwykłą lekturą, tylko zamienia się w inteligentną encyklopedię śmierci. My wiemy jakimi sprzętami posługują się technicy w miejscu, gdzie doszło do morderstwa przez co możemy sobie wszystko wyobrazić. Opisy są zawsze dokładne i wywołują w nas emocje tylko wtedy, kiedy są one w danym czasie podkreślone. Bywa nieraz, że coś jest straszne, ale nie poświęca się temu zbytniej uwagi, gdyż obojętnie jest przedstawione. Niekiedy również pojawiają się po drodze rzeczy, które nas szokują i autor poświęca im więcej miejsca i wtedy właśnie czujemy strach, przerażenie i niedowierzanie. Pisarz kolejny raz dowiódł, że warto poświęcić swój czas na czytanie jego książek. Ze swojej strony bardzo ją polecam:-) (przyrodaz, 18.01.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem