Dar anomalii. Tom 2

Średnia ocena: 5, liczba ocen: 2

• Ocena:
  Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że ta część jest jakby ważniejsza dla autora. Jakby włożył w nią więcej prawdy, skrawków życia, którego był świadkiem. W scenach, kiedy ojciec postaci zapominał coraz bardziej, dziewczyna zadawała mu więcej pytań, by jak najdłużej móc zachować go dla siebie. Wiem to, bo robię podobnie z moją babcią. Im mniej pamięta, tym bardziej i częściej zadaję jej pytania. W obliczu śmierci ukochanej osoby, nie mogła w to uwierzyć. Powtarzała sobie kłamstwo, które najmniej bolało, gdyż jej mózg nie sięgał scen, które już się rozegrały.
  Pomimo wielu plusów, wciąż uważam, że ta książka powinna być dla osób pełnoletnich. Zawiera w sobie wiele krzywd, które tym razem opisane są bardziej realistycznie. Pomimo tego, że do tych wydarzeń nigdy nie mogłoby dojść, to jednak zawierają ogrom krzywd prawdziwych, choćby korzystanie z ciała bez pozwolenia, gdzie może być to krzywdzące dla młodszego czytelnika. Było tutaj też takie stwierdzenie, że las odbiera co swoje. Już w wielu książkach się spotkałam z tym stwierdzeniem. Zawsze bowiem jest tak, że jeśli nie uszanuje się tego, co nam ofiaruje, poprzez nieuwagę może dojść do smutnych konsekwencji. Anomalie to zdecydowanie dobre słowo dla postaci i wydarzeń do których tutaj dochodzi. Osoby bez pamięci musiały wykonywać dziwną pracę, gdyż tylko ją potrafiły zapamiętać. Nadal uważam, że nie ma oddechu w tej części, gdyż non stop coś się dzieje, kogoś spotykają, z kimś rozmawiają, choć o sprawach, które nie zawsze potrafiłam pojąć. W pewnym momencie już nawet nie chciałam ich rozumieć. Poddałam się temu, co zostało wykreowane, bo to, że pióro autora znacznie poszybowało w górę, trzeba dodać. Już na więcej rzeczy zwracał uwagę, bohaterzy potrafili czuć i mieć jakieś emocje, po za tymi, którzy ich nie mieli. To taka plecionka mrocznego horroru, thrillera psychologicznego i fantastyki. Rozmowy między osobami bywały typowym podpytywaniem, takim okręcaniem kota ogonem, by pytany sam się przyznał do rzeczy, które miał zachować w tajemnicy. To zdecydowanie seria przy której się myśli, bo choć tom pierwszy był mało rozbudowany, to drugi zdecydowanie go przewyższa pod każdym względem. Seria naprawdę godna uwagi. (przyrodaz, 06.01.2025)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  Nie zapomnę mojego pierwszego spotkania z twórczością Pawła Zbroszczyka, nie mogłam przestać myśleć o niczym innym, jak jego debiutancka książka. Od tej chwili minęło wiele czasu, doczekałam się jednak książki „Dar anomalii. Księga druga”. Nie mogłam się doczekać, aby po raz kolejny wyjść na spotkanie bohaterom Brenie i Lebie. Z początku zastanawiałam się, czy może nie będę czegoś pamiętała, jednak podczas lektury moje obawy okazały się bezpodstawne. Paweł Zbroszczyk z przedstawieniem swojego uniwersum i bohaterów trwale zagościł w mojej głowie. Okładka drugiego tomu przypadła mi do gustu równie mocno, jak ta ukazująca nam poprzedni. Grafika jest niesamowita, a ja bardzo lubię mieć takie perełki w swojej kolekcji. Opis powieści utwierdził mnie w przekonaniu, że nie powinnam zbyt długo czekać i zwlekać, zanim zacznę czytać książkę.
  „Dar anomalii. Księga druga” opowiada historie dwójkę kluczowych bohaterów, przedstawiciela rasy Parkaninów, posiadającego skrzydła Leba. Drugim jest drobny cwaniaczek walczący o lepsze życie i przede wszystkim przetrwać w trudnych czasach. Bren wiedział, że za pewne marzenia trzeba będzie słono zapłacić. Spotkanie tej dwój zapoczątkowało serię wydarzeń, obecnie robią wszystko, aby uciec przed piewcami, jednocześnie trenując rozwijając swoje nadnaturalne umiejętności. W Estepii rozszalała się gorączka taurynu, kryształ może śmiertelnie zagrażać użytkownikom magii, jest w stanie ją blokować. Ma większą wartość niż władza i armia gotowa ruszyć na najmniejsze skinienie. Nie może wpaść w ręce nieodpowiedniej osoby, Styks chce zagrozić samemu cesarzowi, a także chce za wszelką cenę pozbyć się Bezsennych. Czy mu się to powiedzie? Czy Lebie i Brenowi uda się ogarnąć ten cały chaos? Czy Estepiia ocaleje?
  „Dar anomalii. Księga druga” jest historią, która sprawiła, że w mojej głowie powstał chaos, z którym tak mężnie walczyli bohaterowie. Po lekturze zastanawiałam się, co powinnam przekazać w recenzji, jak najlepiej ukazać swoje wrażenia, emocje i zaskoczenie, które autor zaserwował nam na końcu powieści. Paweł Zbroszczyk jest pisarzem, który potrafi zaskoczyć czytelnika nagłymi zwrotami akcji, nigdy do końca nie ukazując wszystkich posiadanych kart. To niezwykle utalentowany twórca, który nie poprzestał na jednym obrazie fantastycznej kreacji, pokusił się o stworzenie kilku i to w taki sposób, że żaden nie przekreślał, nie zdominował innego. Podczas czytania czułam zaciekawienie przedstawioną historią przez cały czas, nie odczuwałam negatywnych emocji, chciałam poznać, jak najwięcej szczegółów, dowiedzieć się, jak zakończy się książka. „Dar anomalii. Księga druga” ukazuje wspaniały magiczny system, za magię trzeba zapłacić, a cena jest niesamowicie wysoka, czy jest tego warta? Sama nie wiem, czy bym się na nią zdecydowała, zwłaszcza, że nie byłoby żadnej gwarancji na rodzaj posiadanej zdolności. Paweł Zbroszczyk jest niezwykle pomysłowym człowiekiem, o czym świadczy podróż, w jaką wysłał czytelnika, a ja gwarantuję, że nie będziecie chcieli z niej powrócić. (Snieznooka, 17.03.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem