Diabli taniec. Bieszczadzkie demony. Tom 2

Średnia ocena: 5, liczba ocen: 2

• Ocena:
  „Diabli taniec” jest drugim tomem Bieszczadzkiego cyklu autorstwa Emilii Szelest. Muszę przyznać, że długo czekałam na to, aby trafił w moje ręce, gdzieś tam w mojej głowie, co jakiś czas pojawiała się myśl o Magdzie, bohaterce książki. Całe szczęście otrzymałam książkę do recenzji, więc, kiedy tylko mogłam zaczęłam ją czytać. Powieść „Licho nie śpi” rozpostarło przed nami piękno Bieszczad, natury i niesamowitych krajobrazów. Uwielbiam las może, dlatego, że tak bardzo rożni się od szarych i miejskich widoków, które w pewien sposób mają także swój urok.
  Główna bohaterką książki „Diabli taniec” jest Magda Jaskólska, kobieta, która stara się znaleźć właściwe miejsce. Pracuje w prokuraturze, a to wymaga od niej siły. Wiele się zmieniło, a ona uświadomiła sobie, że nie ma niczego gorszego niż poczucie bezradności, bezsilności i bycia słabym, zwłaszcza w sytuacji zagrożenia. Udało jej się rozwiązać sprawę, chociaż nikt za bardzo nie wierzył, że jej się powiedzie. Obecnie trenuje wspólnie z Damianem, mężczyzną, dla którego Bieszczady stały się azylem, pomimo tego, że sam ma swoje problemy, z którymi musi się mierzyć. Każde z nich zarówno Magda, jak i Damian stara się postępować słusznie, odnaleźć swoje odpowiednie miejsce. Czy odwiedziny u rodziny były dobrym pomysłem? Czy Damian powinien opuścić Bieszczady i wrócić do miasta? Jaką podejmie decyzje? Czy gdziekolwiek będzie czuł się lepiej niż w Bieszczadach? Tymczasem kolejna zbrodnia burzy spokój i sprawia, że bohaterowie ponownie będą musieli stanąć ramię w ramię i próbować wszystko poukładać. Czy im się to powiedzie?
  „Diabli taniec” to historia, która ma w sobie pewną stałość, potrafi wyciszyć i uspokoić, tak jak w nagłej chwili wzburzyć krew. To mieszania emocji, za którymi stoi Emilia Szelest. Potrafi nie tylko opowiedzieć historię o dwójce zagubionych ludzi, którzy rozumieją się, dobrze czują we własnym towarzystwie i jednocześnie potrafią współpracować, działać jak dobrze naoliwiona maszyna. Ta książka jest odpowiednio wyważona, zarówno pod kątem relacji międzyludzkich, jak i dreszczyku emocji, strachu i grozy związanego z zbrodnią, która wstrząsnęła Bieszczadami. Akcja jest dość wartka, intrygująca, podtrzymująca ciekawość. „Diabli taniec” czytało mi się równie dobrze, jak „Licho nie śpi”. Relacja bohaterów staje się bardziej zagmatwana, krążą wokół siebie jak ćmy wokół światła, z jakim skutkiem? Co jeszcze przygotowała dla nich autorka? Warto się zastanowić, nadrobić książki i oczekiwać znacznie więcej. (Snieznooka, 02.11.2021)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  „Czy naprawdę chcesz obudzić bieszczadzkie demony i zaprosić je do tańca ?”
  Pewnie wiele czytelników kibicuje Magdzie i Damianowi z Bieszczad. Historia byłego śledczego i pani prokurator w drugim tomie nabierze rozpędu. Ich przyjaźń przejdzie wiele prób, ale także będzie kolejna sprawa, która może ich bardziej zjednać, bądź rozdzielić na zawsze.
  Magda znalazła oparcie w mężczyźnie, który jest jej przyjacielem. Tak sobie wmawia, ale każdy wie, że ona czuje coś więcej do Damiana, ale ona zaprzecza. Stara się ciągnąć związek na odległość, ale tak naprawdę to Damian jest przy niej, kiedy tego najbardziej potrzebuje. Czy w końcu Magda przejrzy na oczy, a może będzie już za późno ?
  „Sprawiała wrażenie wyrozumiałej dziewczyny z dobrego domu, ale pod jej skórą tańczyło szaleństwo, a w sercu czaił się mrok.”
  Damian jest w stanie zrobić dla tej kobiety wszystko, ale nie może znieść jej odrzucenia. Chce być dla niej kimś ważnym, zwłaszcza, że właśnie tu na beskidzkiej wsi znalazł swój azyl. Ale zaczyna się coś dziać. Oni wiedzą, że to będzie coś wielkiego, czy oni to przetrwają ?
  „Jest moim piorunochronem, gdy wokół szaleje burza.”
  W Cichej znów mamy kryminalną sprawę, ale jeśli Magda za nią się bierze, chce ją doprowadzić do końca. Jednak to nie będzie łatwe, klarowne i takie oczywiste, bo Magda ma wrogów, a wrogowie czekają na nią tuż za rogiem. Czy Damian będzie w stanie ją uratować ?
  Emila po raz kolejny zostawia czytelników w złości. Po przeczytaniu ostatniej strony dowiecie się dlaczego, ale to jak prowadzi akcję, jak dopracowuje szczegóły, które łączą się w całość jest majstersztykiem. Dla mnie Emilia powinna pisać takie historie, bo jest w nich świetna. Akcja wciąga, jest logiczna, podąża dobrym tempem i bardzo często wodzi czytelnika za nos, bo nic nie jest takie oczywiste, jak by się wydawało.
  Ale fanów dobrych, kryminalnych wątków szczerze polecam, bo warto !
  Dla mnie 10/10. Oba tomy są niesamowitą jazdą bez trzymanki. (wioletreaderbooks, 21.09.2021)

  Opinia niezweryfikowana zakupem