Dom stu szeptów

Średnia ocena: 3.7, liczba ocen: 3

• Ocena:
  Początek bardzo mi się podobał, do momentu ujawnienia, z czym bohaterowie mają do czynienia. Powieść trzymała w napięciu, można było obserwować skomplikowane relacje pomiędzy wszystkimi zebranymi w tym groźnym nawiedzonym domu. A potem bańka prysła, autor chyba chciał stworzyć coś niebanalnego, a nie kolejny horror o duchach z oklepanym schematem, wyszło mu niestety pomieszanie z poplątaniem.
  
  Im dalej, tym gorzej. Bohaterowie idą jak po sznurku, do tego zaczynają się stapiać w jedno. Rozmowy, które początkowo kipiały od emocji, stają się sztuczne. Niektóre wątki dłużą się jak flaki z olejem, inne nie są wcale doprowadzone do końca. Gdyby się przez chwilę zastanowić nad tą fabułą, to zobaczymy same dziury. Z każdą stroną robi się coraz bardziej groteskowo, męcząco i aż śmiesznie. Odechciewa się czytać, nawet żeby tylko poznać zakończenie. Dużo jestem w stanie wybaczyć, ale nie zmęczenie i nudę.
  
  Polecam wyłącznie osobom, które są ciekawe, w jaki sposób, inny niż zazwyczaj, wykorzystać wątek nawiedzonego domu. Nie gwarantuję, że się spodoba, ale spróbować nie zaszkodzi. (mysilicielka, 01.07.2022)
• Ocena:
  Allhallows Hall, ponura rezydencja w stylu Tudorow, umiejscowiona na smaganych wiatrem wrzosowiskach. W tajemniczych okolicznościach właściciel domu, były naczelnik więzienia, Herbert Russell umiera. Trójka skłóconych z nim dzieci, przybywa do posiadłości aby zapoznać się z ostatnią wolą ojca. Treść testamentu nie wpływa na zaciśnięcie więzi rodzinnych. Jedno jest pewne – nikt nie chce w domu zamieszkać. Kiedy rodzeństwo próbuje dojść do porozumienia, we wnętrzu domu przepada bez śladu Timmy, pięcioletni wnuk naczelnika. Następnego dnia znika kolejna osoba…
  „Kiedy dotarli do drzwi pierwszej sypialni, mniej więcej w jednej trzeciej długości korytarza, usłyszeli ostry trzask, jakby pękła szyba, na którejś ktoś stanął. Czarna zakapturzona postać na środku witraża wyrzuciła w górę obie ręce i obróciła się do nich twarzą.
  Rob zatrzymał się osłupiały. Stary Diasek nie tylko się poruszył, lecz także odsłonił swe przerażające oblicze. Oczy świeciły oślepiającym białym blaskiem niczym reflektory halogenowe, broda wyciągała się w dół, jakby na nich wrzeszczał, choć z ust nie wydobywał się żaden dźwięk. Za to ukazał się w nich rozdwojony szary, połyskujący język węża.
  - O Boże! – jęknęła Vicky bez tchu. – O Boże, Rob co się dzieje?! To nie może być prawdziwe! Nie może!”
  Trochę się obawiałam najnowszej książki Grahama Mastertona. W młodości zaczytywałam się jego horrorami. Pamiętam jak dziś, że Manitou długo budził moje przerażenie. Po latach sięgnęłam znowu po jego kryminały z Kate Maguire. Przeczytałam kilka. Były dobre, poprawne ale nie miały efektu WOW.
  Dom stu szeptów jest zupełnie inny. Ale ma w sobie to coś. Coś co nie pozwoliło mi oderwać się od tej książki przez całą sobotę. Skończyłam czytać o 23.46 i od razu muszę Wam o tym napisać. Graham Masterton powrócił do gatunku w którym jest mistrzem! Dom stu szeptów to wyjątkowe ujęcie klasyki gatunku – historii o nawiedzonym domu. Kto z nas się nie bał, trzeszczących schodów, stukających okien, szeptów za drzwiami. Polecam!
  Za egzemplarz recenzyjny dziękuję Wydawnictwu Albatros, zapraszam na stronę: https://www.wydawnictwoalbatros.com/
  Wydawnictwo: Albatros
  Ilość stron: 352
  Tłumaczenie: Izabela Matuszewska
  Data premiery: 15 września 2021 (ZaczytanaPrzyczyna, 10.10.2021)
• Ocena:
  „DOM STU SZEPTÓW”
  Graham Masterton Wydawnictwo Albatros
  Uwielbiacie powieści Grahama Mastertona? To jeden z moich ulubionych pisarzy z licealnych czasów. Co jakiś czas lubię sięgać po jego powieści. Tym razem przeczytałam jego najnowsze dzieło „Dom stu szeptów”. Od razu zaznaczę, że jest to powieść „grozy”.
  Nawiedzony dom. Znikający ludzie. Walka ze złem. Fenomenalne zakończenie. To otrzymacie czytając „Dom stu szeptów”. Uwielbiacie podobne historie to zapraszam do przeczytania.
  Wszystko zaczęło się od niespodziewanej śmierci byłego naczelnika więzienia w Dartmoore. Do dworu Wszystkich Świętych przyjeżdżają jego dzieci z rodzinami. Wszyscy zastanawiają się co zrobić z tym majątkiem. Czy go sprzedać i podzielić na 3 części? Czy lepiej zatrzymać? Tylko co tak naprawdę zapisał dla nich ojciec? O tym wkrótce się przekonają. Ojciec niczego im nie ułatwił, ponieważ był z nimi pokłócony. Rezydencja jest przerażająca. Tam wszystko skrzypi i wydaje dziwne odgłosy. Prawdopodobnie dom przesiąknięty jest czystym złem. Tutaj można dostać zawału serca. Nie chciałabym przebywać w tej rezydencji ani sekundy.
  Wszyscy chcą opuścić rezydencję, ale gdzie jest mały Timmy… Nie było go w domu ani na dworze. Psy tropiące nie chciały wejść do domu. Wpadały w panikę i się wycofywały. Co tam się dzieje? Co tam się stało? Czy Timmy żyje?
  Powieść „Dom stu szeptów” czyta się jednym tchem. Ta książka przypomina mi horrory o nawiedzonych domach, w których zło atakuje i zjada ludzi. Szczerze, nie bałam się. Całkiem świetna odskocznia od innych gatunków literackich. Graham Masterton cały czas pisze powieści na wysokim poziomie. Jeżeli lubicie horrory to ta książka będzie idealna dla was. Jeżeli nie kręcą was nawiedzone domy i zło w czystej postaci to raczej nie sięgajcie po tą powieść. Szkoda waszego czasu.
  Co mi się w tej historii podobało? Szczerze - początek robił wrażenie, środek jest taki sobie, a zakończenie fenomenalne. Czyżby autor pisał drugą część? Czas pokaże.
  Barwne postacie, walka ze złem w czystej postaci, egzorcyzmy i to zakończenie zachęcają do przeczytania.
  Podkreślę jeszcze raz – uwielbiacie horrory, powieści grozy to śmiało sięgnijcie po „Dom stu szeptów”. W innym przypadku odradzam. (mommy_and_books, 28.09.2021)