Droga do Wyraju. Demony Welesa. Tom 1

Średnia ocena: 5, liczba ocen: 3

• Ocena:
  Przysługa za przysługę, jak to mówią, takim sposobem wąpierz Elgan wplątuje się w coraz większe kłopoty. Tego trzeba pilnować, tę odprowadzić, a tamtym jeszcze pomóc – no nie ma lekko. Nie dajcie się długo namawiać, tylko wędrujcie z nami, im więcej rąk do pracy, tym lepiej!
  
  
  Przed lekturą trochę się obawiałam, w jaki sposób mitologia słowiańska będzie tutaj przedstawiona, np. czy to nie będzie za trudne do przyswojenia dla kogoś, kto kojarzy wyłącznie najpopularniejsze terminy. Bałam się niepotrzebnie, bo wszystkie nadprzyrodzone elementy są wplecione w historię bardzo naturalnie, klarownie wytłumaczone (ale bez łopatologii!), budują magiczny klimat i dostarczają rozrywki.
  
  
  Jest to powieść drogi, jak sam tytuł wskazuje. Bohaterowie wędrują od jednego miejsca do drugiego, a każdy przystanek to spotkanie z nowymi ludźmi oraz potworami, czyli za każdym razem czeka nas nowa przygoda. Było kilka momentów, w których przejścia pomiędzy scenami wydawały mi się za krótkie, jakby gdzieś zniknął cały akapit wyjaśniający, że już minęło tyle a tyle czasu. To chyba jedyny minus, który zauważyłam, bo wybijał mnie z lektury.
  
  
  Widziałam kilka opinii, w których czytelnicy skarżyli się na Doradę. Mnie wyjątkowo ta postać nie irytowała. Uważam, że swoją porywczością dobrze równoważyła statecznego i rozsądnego wąpierza Elgana. W końcu na relacji tej dwójki (i małego demona-śmierdziucha, ale ten jest bardziej „maskotką”, a nie pełnoprawnym kompanem) osadzony jest cały komizm. Bez szamanki wędrówka Elgana byłaby raczej nudna.
  
  
  To była taka powieść, która wybijała się pomiędzy innymi historiami. Rozpychała się łokciami w mojej wyobraźni krzycząc „czytaj mnie! Zostaw inne książki!”. Autorka zgrabnie operuje słowem, jest elokwentna, taką narrację czyta się z radością, a i fabuła była wciągająca. Dobrze spędziłam czas i czekam na więcej. Polecam fanom fantastyki, czytelnikom, którzy mają ochotę uśmiechnąć się i zrelaksować w bezpiecznym magicznym świecie przy doborowym towarzystwie przyjaciela z długimi kłami. (mysilicielka, 22.07.2021)
• Ocena:
  Kiedy tylko zobaczyłam okładkę i zapowiedzi książki Kamila Szczubełek „Droga do Wyraju” wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć i ją przeczytać. Książka ta jest pierwszym tomem cyklu Demony Welesa i zarazem debiutem autorki. Skusiłam się elementami mitologii słowiańskiej, która jest nam bliska, a także tym, że w treści czekało mnie spotkanie z pewnym wampierzem. Czułam sporą ekscytację, kiedy paczka z książkami do mnie dotarła, byłam wprost nią zachwycona, nie mogłam się doczekać, aby wstąpić w świat Demonów Welesa. O czym opowiada ta książka?
  Głownym bohaterem „Drogi do Wyraju” jest wiekowy wąpierz o imieniu Elgan, to poczciwa istota, która w gruncie rzeczy nikomu nie przeszkadzała. Radził sobie dobrze i nie zwracał na siebie szczególnej uwagi, miał swoje zasady, jednak jedno spotkanie znacznie skomplikowało życie, które prowadził. Kiedy na jego drodze stanął pewien demon jedno było pewne, że teraz wszystko mogło się wydarzyć, nadciągały kłopoty. Smęt sprowadzony do wioski przez szamana, jest dość niesforny. Nie mógł pozostać w wiosce, nie tylko przez odór, który roznosił, ale i przez fakt, że może mieć to związek z szaleństwem. Cóż innego pozostało? Elgan zaplanował, że znajdzie dla Smęta dom, miejsce, w którym poczuje się dobrze, wyrusza na poszukiwanie lasu Czarnoboga, by oddać mu w opiekę demona. W podróży wąpierzowi towarzyszy szamanka Dorada, nieco później rudowłosy Mirosław, skrywający wiele tajemnic. Czy uda mu się znaleźć dom dla Smęta? Jakie przygody przyjdzie mu zaznać?
  „Droga do Wyraju” jest debiutancką powieścią Kamilii Szczubełek, wprowadzeniem do wspaniałego świata, przepełnionego niesamowitymi stworzeniami, a także bohaterami, którzy potrafią rozbawić. Czytając tą książkę wyruszyłam z Elganem w podróż, poznawałam jego towarzyszy, mijane okolice, stwory, a także sympatyzowałam się z nimi. Kibicowałam im, trzymałam kciuki za to, aby każda przygoda okazała się zwycięska. Kamila Szczubełek ma niezwykle plastyczny język, czytając jej powieść wręczą ją pochłaniałam, czas płynął, a ja nie zauważyłam, jak mija. Mitologia słowiańska jest bardzo ciekawa i różnorodna, o czym się zapomina, fascynujemy się tym, co właściwie jest nam obce, a zapominamy o własnych korzeniach, także mamy, czym się pochwalić. Autorka pokazała tutaj, że wampiry w literaturze można przedstawić w nieco inny sposób. „Droga do Wyraju” jest wstępem do niesamowitej literatury, po którą wręcz należy sięgnąć. (Snieznooka, 20.07.2021)
• Ocena:
  To, że uwielbiam fantastykę to już chyba większość z was wie, ale książka, o której zaraz napiszę wywołała u mnie mnóstwo uśmiechu i wyobrażeń jak mogłaby wyglądać dana scena. Dla mnie idealny debiut autorki i już czekam na kolejny tom. Fantastyka lekka i przyjemna. Brak jakichkolwiek trudnych sformowań, (bo muszę przyznać się, że nie znoszę trudnych imion, nazw czegokolwiek, bo zapominam)
  Jeżeli ktoś z was lubi pradawne słowiańskie wierzenia to tutaj znajdziesz wszystko i po trochu. Sam zobaczysz, że czytając nie raz złapiesz się na tym, że masz uśmiech na twarzy. W książce oprócz wędrówki bohaterów mamy tez zagadkę, jaką Oni właśnie muszą wyjaśnić i po drodze przytrafiają się im różne momenty, w których ludzie biorą udział takich jak obrzędy na cześć bądź ku czci.
  Czy nie uważacie, że zawsze jest tak, że jak mamy chwilę spokoju, wolne, upajamy się błogością i urodzajem leniwego życia nagle zjawia się coś/ktoś i musi zburzyć całą naszą wypielęgnowaną strefę komfortu? Oczywiście, że tak! Tutaj mowa, o Wąpierzu Elganie, który zmuszony został do oddelegowania demona do lasu Czarnoboga i oddania go jedynemu Bogowi, jaki może go przyjąć. Towarzystwo niby znośne, ale smród, jaki wydziela demon jest mówiąc delikatnie mocno utrudniający egzystencje.
  Oczywiście mamy też piękną szamankę Dorada, która została przydzielona do podroży przez własnego ojca (szamana) Arsa. Dla dziewczyny podróż okazuje się niezłą lekcją życia, ale i mnóstwem popełnianych gaf, za co przyjdzie jej zapłacić. Nie obawiajcie się jej to miła dziewczyna, ale najpierw robi potem myśli (zawsze chce dobrze) Nie zapomnijmy o Mirosławie, który skrywa w sobie mnóstwo tajemnic, ale o nich to już sami musicie się przekonać.
  Dlaczego lubię fantastykę? Właśnie za to, że mogę przenieść się do świata gdzie magia jest czymś naturalnym, a potwory są czymś, z czym można żyć. Tutaj naprawdę z wielką łatwością odkryjecie, że świat słowiańskiej magii jest wciąż aktualny.
  Mamy też odkrywanie własnego ja i własnej przeszłości to też działa kojąco dla bohaterów. Kochani mogłabym pisać w nieskończoność albo opowiadać, co kto przeżył, ale to mijałoby się z celem, bo zabrałabym wam tę radość z odkrywania magii, jaka jest zawarta w książce.
  Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Papierowy Księżyc. Daliście mi mnóstwo radości, za co bardzo, dziękuję. (book_w_mkesie, 08.07.2021)