Dwadzieścia lat ciszy

Średnia ocena: 2.3, liczba ocen: 3

• Ocena:
  „Obawiajcie się furgonetki, nie porywacza”
  
  Bogna od 20 lat poszukuje córki, która ostatni raz widziana była gdy wsiadała do czarnej furgonetki. Tak samo znika Igor, jego przyjaciel wraz z Bogną i bezdomnym wojskowym idą tropem furgonetki i chcą odnaleźć chłopca. Czeka ich wiele dziwnych i niewyjaśnionych rzeczy...
  
  Nie mam za dużo do powiedzenia o tej książce. Zapowiadało się ciekawie a wyszła tragedia. Zaczęła mnie nudzić już na początku, denerwowałam się, że tak się to wszystko przeciąga.
  
  Historia może i byłaby ciekawa ale przez to jak została opisana nie zachęca. Nic się tam nie działo. Brak dialogów, głównie opisy przemyśleń bohaterów, wszystko się tam dłuży i nic nie zaskakuje. Bohaterowie są nijacy. Emocji przy czytaniu brak- jakichkolwiek. Hektolitry wypitej kawy aby nie usnąć przy czytaniu.
  
  Czytałam opinie gdzie ludzie tak naprawdę nie rozumieją tej książki, tej całej furgonetki i nie wiedzą o co chodzi i wiecie co? Totalnie się pod tym podpisuje. Minęło kilka tygodni od przeczytania książki i co z niej pamietam? Jeżdżącą furgonetkę...
  
  Końcówkę odsłuchałam jako audiobook bo inaczej bym jej nie skończyła. Nie polecam, nie odradzam ale uprzedzam jest wiele lepszych książek na rynku... (Instagram: Zaczytanaori, 06.04.2021)
• Ocena:
  W mieście znów giną dzieci. Pojawienie się czarnej furgonetki zwiastuje koszmar, który powraca po 20 latach. Bogna, Hubert a nawet nastolatek Niko, spróbują pokonać zło, które czai się za ciemną szybą samochodu z piekła rodem.
  
  Nie wiem, co tu się wydarzyło. Zdecydowanie nie to, czego bym oczekiwała. Nie przemawia do mnie ta historia. Nie mogłam odnaleźć w niej logiki. Zakończenie tylko to potwierdziło. Postaci jakby niedokończone, niby ubrane w charakter, jakąś historię a nawet w pewną dozę tajemniczości, to moim zdaniem, jednak wybrakowane. Dodatkowo irytowała mnie masa zbędnych opisów oraz brak emocji powodujących stan niepokoju, co bardzo lubię w thrillerach. Ale, muszę podkreślić, że niektóre fragmenty zaciekawiły mnie na tyle, że chciałam dalej poznawać tę historię.
  Trudno mi o tej pozycji napisać, że jest dobra. Intrygujący wstęp lecz rozwinięcie i zakończenie nie wywarło na mnie większego wrażenia, jedynie zdziwienie i niezrozumienie. (Gosiak W., 23.03.2021)
• Ocena:
  „Dwadzieścia lat ciszy”
  Czarna furgonetka. Tajemnicze zaginięcia dzieci. Były wojskowy starający się pogodzić z przeszłością. Zdeterminowana matka poszukująca córki. Uciekinier ze szpitala psychiatrycznego. Nieudolna praca policji. Brzmi jak przepis na świetną powieść – nieprawdaż?
  Dobrze skrojone wątki. Książka cały czas trzyma w napięciu. Czytelnik jest ogromnie ciekawy co się dalej wydarzy oraz jakie będzie zakończenie. Łatwy język, liczne dialogi pozwalające na szybką lekturę. Każda postać posiada swoją historię, osobowość – jest jakaś. Do tego niesamowicie mroczna okładka przyciągająca wzrok.
  Pomimo naprawdę dobrej fabuły brakowało mi takiego momentu wbicia mnie w fotel. Czegoś po czym powiedziałabym wow przez duże W. Samo zaś zakończenie sprawiło, że jestem ogromnie skonsternowana. Nie wiem czy po prostu go nie zrozumiałam… Po przeczytaniu ostatniego zdania pozostałam z jedną jedyną myślą – no ok, ale to już? i co dalej? Wydaje się być niedopracowane, napisane troszkę na siłę, jakby autor po prostu nie wiedział jak ją zakończyć, a niestety musiał to zrobić.
  Podsumowując otrzymałam dobry thriller (nie powiedziałabym, że jest to horror jak można wyczytać w jej opisie). Pomimo paru niedociągnięć oraz zakończenia wydaje mi się wartą uwagi lekturą, chociażby ze względu na dobre pióro autora oraz motyw czarnej ciężarówki. Osobiście uważam, że każdej książce należy dać szansę i samemu stwierdzić czy jest dla nas czy nie. (dream_books25, 09.03.2021)