Dziedzictwo krwi T.3 Karmazynowe rządy

Średnia ocena: 5, liczba ocen: 2

• Ocena:
  „Karmazynowe rządy” jest trzecim i zarazem ostatnim tomem cyklu Dziedzictwo krwi autorstwa Amelie Wen Zhao. Nie mogłam się doczekać, kiedy się w niego wgryzę, myślałam o głównej bohaterce, tym, co musiała zrobić, aby odzyskać to, co do niej należało. Kto wie, co się dzieje w Cesarstwie, z czym przyjdzie jej się mierzyć? Kiedy skończyłam czytać „Czerwoną tygrysicę” zastanawiałam się, jak autorka to wszystko rozegra, jak pozamyka pootwierane wątki. Powiem szczerze, że nie spodziewałam się tego, że tak mocno wciągnę się w historię Anastazji, czy przeciwstawi się obecnej cesarzowej bez swojej mocy?
  Główną bohaterką książki autorstwa Amelie Wen Zhao pod tytułem „Karmazynowe rządy” jest Anastazja Michajłowna, jedyna ocalała z jej rodu. Przyszła pora by stanąć przeciwko ciotce, obecnej cesarzowej Cyrlii. Królestwo jest pogrążone w mroku, rebelia przybiera na sile. Przyrodnia siostra Ramsona odebrała księżniczce moc, co znacznie obniżało szansę na zwycięstwo. Wrogowie znacznie urośli w siłę, z każdej strony czyha niebezpieczeństwo. Zemsta, potrafi być silnym bodźcem do wystąpienia przeciwko ludziom. Anastazja zawarła jednak wiele przyjaźni, co zaowocowało sojuszami, na które mocno liczyła. Czy uda jej się przywrócić ład w cesarstwie? Czy odzyska swój dar? Czy zasiądzie na tronie?
  „Karmazynowe rządy” zabiera nas do cesarstwa cyrylijskiego, gdzie na tronie zasiadała cesarzowa, ciotka prawowitej następczyni tronu. Akcja powieści jest bardzo dynamiczna, z wiadomych przyczyn finałowy tom kumuluje w sobie wiele emocji. Podsyca ciekawość, w głowie rodzi się milion pytań i drugie tyle scenariuszy, jak ta historia może się skończyć. Podążałam za główną bohaterką niczym jej cień, przeżywając niesamowite przygody. Walka na śmierć i życie, z czasem, o zdrowie Anastazji i odzyskanie jej daru. Sporo tego, ale to wszystko sprawiało, że powieść była jeszcze ciekawsza. „Karmazynowe rządy” zostały napisane w bardzo przyjemny sposób, Amelie Wen Zhao czaruje czytelnika słowem, sprawia, że historia Anastazji pozostanie ze mną znacznie dłużej. Sprawiła, że zakończenie powieści nie było takie oczywiste, kwestie, które mnie interesowały zostały zamknięte. Książka bardzo mi się podobała i z czystym sumieniem mogę ją polecić miłośnikom fantastyki, zróżnicowanego magicznego podziału, który jest odmienny od tych, które zazwyczaj pojawiają się w literaturze. Na wspomnienie zasługuje silna bohaterka, która nie poddaje się pomimo przeciwności losu, które powstrzymałyby nie jednego wprawnego wojownika. (Snieznooka, 14.05.2023)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  ,,Intencją króla Dariasa i Trzech Dworów było dowiedzieć się jak najwięcej o syfonach, aby zrozumieć, jak Morgania może ich użyć, by zyskać niezwyciężoną moc i zniszczyć równowagę świata".
  
  Akcja książki jest niesamowicie dynamiczna. Styl nie jest już sztywny, tylko powiedziałabym, że rozbiegany. Zależy czy dany wątek jest znaczący dla treści, czy nie. Jeśli jest mało wnoszący, jest krótki, prosty i mniej oficjalny. Jeśli opisana rzecz dzieje się szybko, następuje wybuch, to choćby scena była krótka, mamy duży nacisk na dramaturgię i koniec, który daje nam dużo niewiadomych. Jeśli jednak toczy się rozmowa, to na równej płaszczyźnie, niezbyt można odróżnić po słowach kto co aktualnie mówi. Postacie intonują co ma być znaczące i tutaj widziałam delikatniejszą formę stylistyczną. Mamy tu dobrze dopracowane wydarzenia i elementy zaskoczenia. Akcja nie uprzedza późniejszych wydarzeń, cokolwiek się stanie dzieje się nagle. Postacie są bardzo mądre i przebiegłe. Nie należy im ufać, gdyż liczy się dla nich tylko własne dobro. Ci, którzy utracili swoje dary chcą je jak najszybciej odzyskać. Wrogowie tutaj nie śpią, tylko knują w ukryciu. Chwilami mnogość postaci może nas pogubić, bardziej wczuje się w nią około trzydziestej strony, kiedy rytm ukazania historii zaczyna się wyrównywać. Cokolwiek było nie wyjaśnione w poprzednich częściach tutaj znajdzie swój koniec i rozwiązanie. Gdybym miała porównać dwie poprzednie części, powiedziałabym, że tutaj działo się najwięcej w najbardziej napiętej scenerii. Bardzo przeżywałam nie tyle sceny walki, choć wiadomo, że było krwawo, lecz nagłe wybuchy, kiedy wiedzieliśmy, że ktoś zginął, ale nie było wiadomo kto i dlaczego. Jedni by chronić tutaj ważne dla nich osoby gotowi byli niemal poświęcić własne życie. Bolało mnie, gdy czytałam o tym jak żywe płomienie smagały ludzkie plecy, a on osłaniał kogoś innego. Wszystko jest tu mocno wiarygodne, wręcz boleśnie prawdziwe. Historia bardzo wciąga, lecz jak wspominałam, bardziej po trzydziestej stronie. Jest to tom trzeci, a każdy wcześniejszy jest kontynuacją następnego. Podobnie poprowadzoną trylogię znajdziecie w Księżniczce Popiołu. Bardzo wam polecam! (przyrodaz, 09.04.2023)

  Opinia niezweryfikowana zakupem