Latarnicy

Średnia ocena: 4.5, liczba ocen: 2

• Ocena:
  „(…) morze ma dwie twarze. Trzeba zaakceptować obie, (…), dobrą i złą, i od żadnej nigdy się nie odwracać”.
  Zimą 1972 r. w Kornwalii z wysokiego na 50 m dzieła wiktoriańskich inżynierów – „strażniczki bezpieczeństwa marynarzy”, „królowej Latarni Morskich” – Maiden Rock oddalonej o mile od brzegu, znika trzech latarników: Arthur, Bill i Vincent. Drzwi wejściowe wierzy morskiej są zamknięte od wewnątrz. Zegary zatrzymały się o godzinie 8:45. Dziennik jednego z latarników opisuje potężną burzę, choć pogoda była bez zarzutu.
  Żadnego śladu. Żadnej przyczyny. Żadnej wskazówki.
  Co się stało?
  Jak to było?
  Na te pytania nigdy nie zaleziono odpowiedzi.
  Zaginieni latarnicy pozostawili na lądzie swoje kobiety i swoje dotychczasowe życie.
  Helen, Jenny i Michelle dwadzieścia lat po tych wydarzeniach wiąż nie znają odpowiedzi na większość pytań. Każda z niech po swojemu radzi sobie ze stratą. Jedna przyjęła to do wiadomości. Druga nie. A trzecia żyje w zawierzeniu, wiąż wierząc w „a co jeśli…?”..
  Zamiast się wspierać, kobiety oddaliły się od siebie.
  Wszystko zmienia się, kiedy kontaktuje się z nimi autor powieści przygodowych, który chce rozwikłać zagadkę zaginionych latarników. Pragnie ustalić, czy to zdarzenie to czysty zbieg okoliczności, zbrodnia, wypadek, efekt serii zdarzeń, które musiały nastąpić, czy też zwykły mechanizm działania świata. Okazuje się, że słowa i emocję sprzed 20 lat pozostają nadal żywe..
  „Latarnicy” to klimatyczna historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Melancholijna opowieść życiu, kłamstwie, poczuciu straty, samotności, tęsknocie i nadziei.
  Akcja niespiesznie unosi nas niczym morska fala w pogodny dzień. Jest dramatyzm, tajemnica, morskie niebezpieczeństwo. Żywioł określa emocje. Nadaje pęd myślom. Potęguje uczucie spadania w bezdenną przepaść z nadzieją, że ktoś jednak złapie nasze myśli i dobije do brzegu. Wreszcie oczekiwanie na przesilenie staje się trudne się zniesienia. Ulgę przynosi uderzenie szkwału i zmiana kierunku wiatru. Wtedy już wiadomo, że nadchodzi sztorm, po którym już nic nie będzie takie samo.
  Polecam. (aniabex, 27.12.2021)
• Ocena:
  Czy kiedykolwiek zastanawialiście się jak wygląda praca latarnika? Przyznam szczerze, że nigdy nie interesowałam się tym tematem. Dzięki najnowszej książce Emmy Stonex „Latarnicy” wiem, że jest to bardzo ciężki i bardzo samotny zawód.
  Trzech mężczyzn znika bez śladu z latarni morskiej. Jest rok 1972. Akcja toczy się w Kornwalii. Drzwi były zamknięte od środka. Dwa zegary stanęły o tej samej godzinie. Co się z nimi stało? Czy się wzajemnie pozabijali? Tylko, gdzie wtedy podziały się ich ciała? Czy może porwało ich UFO? Wszystko na to wskazuje. Nie ma śladów walki. Nie ma krwi. Nie ma ciał. Dosłownie kryminalna zagadka z serii tych nierozwiązywalnych. Trzech mężczyzn dosłownie rozpłynęło się w powietrzu. Czy kiedykolwiek poznamy prawdę? Po 20 latach żony zaginionych nadal nic nie wiedzą.
  Dzięki pewnemu dziennikarzowi poznajemy nowe fakty w tej sprawie. Może tym razem uda się poznać prawdę. Czy coś więcej dowiemy się od wdów po latarnikach? Co takiego ukrywały panie przez te 20 lat? Czy wyznają najgłębiej skrywane tajemnice?
  Podoba mi się klimat tej powieści. Wzajemnie przeplatają się czasy obecne z czasami sprzed 20 lat. Poznajemy historię kobiet (żon) oraz naszej trójki zaginionych latarników.
  Fabuła bardzo dobrze wymyślona. Specyficzny charakter powieści sprawia, że nie da się od niej odejść nie poznając zakończenia. Za wszelką cenę chciałam poznać całą historię latarników. Najbardziej interesowało mnie to co się z nimi stało. Gdzie się ukrywali przez 20 lat?
  Powieść idealna na długie jesienne wieczory. Jeżeli lubicie rozwiązywać kryminalne zagadki i bardzo tajemnicze książki to śmiało sięgnijcie po „Latarników”.
  Polecam. (mommy_and_books, 29.11.2021)