Okrutna siostra

Średnia ocena: 4.5, liczba ocen: 4

• Ocena:
  „Czasami, gdy zamykam oczy, trzymam w rękach karabin. Moje dłonie są drobne, a palce pulchne. Mam jedenaście lat. Karabin niczym się nie wyróżnia, jest taki sam jak każdy inny remington, tyle tylko, że to on zabił moją matkę. W swojej wizji stoję nad nią i celuję w jej pierś. Mama ma rozchylone usta i zamknięte oczy. Jej piersi znaczy czerwień”, czyli nowa powieść autorki Córki króla moczarów.
  
  Nie czytałam wcześniej żadnej książki Karen Dionne, ale opis Okrutnej siostry mnie zaintrygował, więc postanowiłam dać szansę tej opowieści. Powieść zbiera świetne opinie, co mnie zachęciło do przeczytania jej.
  
  Zbrodnia z przeszłości zaważyła na życiu dwudziestosześcioletniej Rachel Cunningham, która od piętnastu lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Ma luki w pamięci i wini siebie za śmierć rodziców. Gdy na światło dzienne wychodzą nowe szczegóły dotyczące zabójstwa, Rachel decyduje się wrócić do domu i tam znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Co tak naprawdę wydarzyło się tego feralnego dnia? Jakie tajemnice kryje dom na moczarach?
  
  Akcję śledzimy dwutorowo – w teraźniejszości oraz w przeszłości. Te dwie linie czasowe przeplatają się ze sobą, tworząc spójną całość. Fabuła rozkręca się dosyć powoli, co może trochę przeszkadzać tym, którzy lubią, jak ciągle coś dzieje. Mimo że historia sama w sobie jest przewidywalna, to autorka wykreowała ciekawych bohaterów i umiejętnie gra na emocjach czytelników. Okrutna siostra to thriller psychologiczny, w którym nie do końca wiemy komu kibicować, komu współczuć – postacie nie są jednoznaczne i mogą nie raz zaskoczyć.
  
  Sporą rolę odgrywa tutaj natura, która jest wszechobecna i bardzo szczegółowo opisana przez autorkę. Dzika przyroda i zwierzęta dostają tutaj mnóstwo miejsca. Mnie te długie opisy troszeczkę nużyły, gdyż nie jestem fanką tak szczegółowych i barwnych rozważań. Autorka powoli buduje akcję, nie zdradza zbyt wiele na raz, dzięki czemu podczas czytania towarzyszy nam nutka niepokoju. Całość to mroczna i klimatyczna opowieść, która na pewno spodoba się fanom thrillerów psychologicznych. Nie brak tutaj tajemnic i kłamstw, które powoli będą wychodziły na światło dzienne.
  
  Okrutna siostra to thriller jakich wiele i, mimo że jest dosyć przewidywalny, to czyta się go z przyjemnością. Nie wymaga większego zaangażowania od czytelnika, ale nie nudzi i potrafi zaskoczyć. Styl Dionne jest lekki, dzięki czemu książkę szybko się czyta. (alexx, 25.12.2021)
• Ocena:
  ⭐RECENZJA PRZEDPREMIEROWA⭐
  
  Czy przeszłość może wpływać na nasz dalszy los? A i owszem!
  Nasza bohaterka Rachel przekonuje się o tym od piętnastu lat, które spędza w zakładzie psychiatrycznym. Niestety przez wydarzenia z przeszłości ma luki w pamięci i nie pamięta tego, co jest najważniejsze. Czy powrót do rodzinnego domu pozwoli jej przypomnieć sobie co wydarzyło się tego feralnego dnia?
  (Barbara - szpaczek_czyta, 28.11.2021)
• Ocena:
  "To, że spędziłam piętnaście lat w szpitalu dla umysłowo chorych, odsiadując wyrok, który sama na siebie wydałam za zbrodnię, której prawie na pewno nie popełniłam, jest tak nie do przyjęcia, że łagodnie rzecz biorąc, czuję się potężnie oszukana i zdradzona."
  Karen Dionne powraca z kolejnym thrillerem "Okrutna siostra", który ponownie wciągnie w problemy rodzinne bohaterów. Rachel spędza w szpitalu psychiatrycznym piętnaście lat pewna, że zabiła swoich rodziców. Dzięki dziennikarzowi, który przeprowadza z nią wywiad, dowiaduje się, że według lekarza sądowego, to nie ona popełniła zbrodnię. Postanawia wrócić do domu, w którym mieszka jej siostra i ciotka, by móc poznać prawdę.
  W "Okrutnej siostrze" jest podobny schemat jak w "Córce króla moczarów". Osoba, która wyrządza krzywdę jest spokrewniona z bohaterką. Rodzinny dom znajduje się na posiadłości oddalonej od innej społeczności. Bohaterowie związani są mocno z naturą, tutaj ze zwierzętami. Akcja, która nie ma szaleńczego tempa.
  Podoba mi się, że autorka buduje akcję w kręgu najbliższej rodziny. Nie ma zamieszania, postronnych bohaterów, którzy nie wnoszą nic do fabuły. Jest ścisłe grono, którego dotyczy historia i tego się Karen Dionne trzyma. Wstrząsające jest to, że najbliższa ci osoba, może wyrządzić najgorszą krzywdę, w tym wypadku rodzona siostra.
  Najbardziej zaciekawił mnie wątek siostry, u której będąc dzieckiem, stwierdzono osobowość psychopatyczną. Jak się ona objawiała, jak próbowali sobie poradzić z tym rodzice Rachel, jak trudno było podejmować decyzje względem starszej córki - według mnie to był najmocniejszy wątek całej powieści.
  Akcja toczy sie dwutorowo i jest napisana z perspektywy dwóch postaci - Rachel w czasie teraźniejszym, kiedy to wychodzi ze szpitala psychiatrycznego, oraz Jenny, matki Rachel, dzięki której bliżej poznajemy zachowanie Diany i zmagania, z jakimi kobieta wraz z mężem musieli się zmierzyć.
  Nie jest to thriller mrożący krew w żyłach, gdzie akcja brnie jak pendolino. Po poprzedniej książce autorki można było się tego spodziewać i tak właśnie było. Karen Dionne skupia się na portrecie psychologicznym "psychopaty" i tym, jak jego obecność i zachowanie wpływa na resztę rodziny. Jeśli szukacie thrillera z gatunku tych lekkich, to zachęcam do przeczytania (gdzie_ja_tam_ksiazka, 19.11.2021)
• Ocena:
  W życiu 11-letniej Rachel zdarzyło się coś co sprawiło, że jej rodzice odeszli z tego świata. Następnie dziewczynka spędziła 15 lat w zakładzie psychiatrycznym i teraz postanowiła dowiedzieć się prawdy. Przez większość czasu wydawało jej się, że to ona ich zabiła, jednak na koniec nie była tego taka pewna. Postanowiła wrócić do rodzinnego domu i zmierzyć się ze wspomnieniami oraz poznać prawdę o śmierci rodziców. Czy udało jej się dojść do prawdy? Czy nie była ona dla niej zbyt bolesna?
  
  Przeszłość przeplata się z teraźniejszością, dzięki czemu można lepiej można zapoznać się z motywami poszczególnych bohaterów. Na pewno podobała mi się obserwacja niedźwiedzi, w tym jednego wyjątkowego - albinosa. Kreacja jednej z żeńskich postaci pokazuje, że już od maleńkości można przejawiać niekoniecznie pozytywne żądze. Przeszłość miesza się z teraźniejszością, jednak Rachel dopiero na końcu książki dowiaduje się co było przyczyną śmierci jej rodziców.
  
  Wplecenie wątków przyrodniczych, nowego dziecka w rodzinie, ciotki do zajmowania się dziećmi i jej partnera sprawia, że nie można narzekać na małą ilość napięcia. Pozycję czyta się naprawdę sprawnie i jej zakończenie przypadło mi do gustu. Może nie zapadnie mi na zbyt długo w pamięci, jednak nie żałuję, że postanowiłam się z nią zapoznać. (Paulina, 14.11.2021)