Ostatnie zdjęcie

Średnia ocena: 5, liczba ocen: 1

• Ocena:
  "Ostatnie zdjęcie" Aldony Szczygieł to debiut. Okładka przyciąga oko, a objętość książki zaskakuje bo to niecałe 200 stron.
  Jak wspominacie swoje babcie? Były dobre, kochane czy może zawzięte i wymagające? Wiadomo nie od dziś, że Babcia to skarb. Kocha, rozpieszcza, pozwala na pewne rzeczy, na które nie pozwalają rodzice... Babcia jest trochę jak anioł stróż.
  
  Nastoletni Franek mieszka w sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne. Chłopiec przypomina sobie,że kiedyś mieszkał u babci. Najlepsze wspomnienia Franka z dzieciństwa były związane z babcią. Postanawia odnaleźć Zosię. Kobieta mieszka w domu spokojnej starości który Franek nazywa Staruszkowem. Chłopiec chciałby zabrać babcię do jej dawnego domu i razem z nią tam zamieszkać.
  
  "Wiedziałem, że posiadanie babci to w życiu wielkie szczęście. Nikt mnie jednak nie uprzedził, jaką walkę o nią będę musiał stoczyć".
  
  Okazuje się, że Zosia jest ciężko chora jej pamięć szwankuje.
  
  "I choć serce kocha... umysł nie pozwala mu się wydostać".
  
  Chłopiec walczy żeby odzyskać dawną babcię. Niestety choroba postępuje i nic już nie będzie tak jak dawniej. Frankowi pozostaną jedynie wspomnienia i zdjęcia...
  
  Franek to chłopiec który urodził się w patologicznej rodzinie, w której nie zaznał miłości i ciepła. Wcześnie stracił mamę i jego wychowaniem zajęła się babcia Zosia. Dom rodzinny był dla niego klatką, dopiero u babci poczuł się wolny tylko szkoda,że na tak krótko. To właśnie babci zawdzięcza najwięcej i jest zdeterminowany w walce z jej nieuleczalną chorobą. Franek cały czas ma nadzieję. A ta nigdy nie umiera.
  Wyobraź sobie taką sytuację: Twoja babcia wraca do Ciebie na jeden dzień - jak spędzisz z nią ten czas? Ja miałabym do niej mnóstwo pytań których nie zdążyłam zadać gdy żyła. Byłam wtedy za mała na poważne rozmowy...
  
  Pani Aldona Szczygieł stworzyła powieść o potrzebie bliskości, o tym jak ważna jest rozmowa z młodymi ludźmi. Niecałe 200 stron i taki bagaż emocji, tyle mądrości życiowych, że chciałoby się je wszystkie zacytować. Tutaj nie ma zbędnych opisów. Autorka uświadamia nam, że nikt i nic nie jest w stanie odebrać nam naszych wspomnień ukrytych głęboko w sercu.
  Gratuluję debiutu!
  
  Polecam!
  
  Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res. (Kuklinska Joanna, 09.05.2022)