Rączka rączkę myje

Średnia ocena: 4.5, liczba ocen: 2

• Ocena:
  „Rączka rączkę myje” to tom trzeci cyklu komedii kryminalnych o detektyw Matyldzie Dominiczak pióra Olgi Rudnickiej. Każdą książkę serii oczywiście da się czytać oddzielnie, każda przedstawia osobną zagadkę kryminalną, choć, by w pełni zrozumieć postacie i zależności pomiędzy nimi, warto czytać serię od początku. W tomie trzecim Matylda skupia się na sprawie, która zaprowadzi są w dosyć groźne rejony… Ma odszukać oszusta, który zlecił agencji sprawę, a po jej wykonaniu za nią nie zapłacił. Okazało się, że pod wskazanym adresem mieszka rodzina, która co prawda nosi to samo nazwisko, jednak nic o sprawie (i oszuście!) nie wie. Matylda więc musi znaleźć tego, kto złożył zlecenie i odzyskać pieniądze, które winny jest agencji. I oczywiście robi to w sposób bardzo oryginalny! Jej postać niesie sobą ogromny ładunek humorystyczny, jest tak pozytywnie zakręcona, że czasami nawet sama nie rozumie co chce powiedzieć ;) Przez to też wywołuje wiele zabawnych sytuacji i wiele komicznych nieporozumień. Dialogi też poprowadzone są rewelacyjnie, a pozostałe postacie równie ciekawe i warte zapamiętania – każda ma w sobie coś takiego, że w jakiś sposób budzi sympatię. Intryga kryminalna co prawda bardziej tyczy się sprawy oszusta, niż zagadki rozkopywania ogródków działkowych do czego chce nas przekonać opis z okładki i sama okładka, ale nie zamierzam się tego czepiać – sprawa ogródków będzie kontynuowana :) Lektura oczywiście mnie usatysfakcjonowała, dobrze się przy niej bawiłam, a jedną scenę i jedną odzywkę zapamiętam chyba na zawsze – tak mocno mnie ubawiły! To naprawdę bardzo pozytywna, przyjemna lektura! (Kryminał na talerzu, 11.05.2021)
• Ocena:
  Mimo że wielokrotnie słyszałam zachwyty nad kryminałami Olgi Rudnickiej, jakoś nigdy nie zdarzyło mi się nic przeczytać. Może to z powodu porównań do Joanny Chmielewskiej, którą kocham absolutnie, a jak wiadomo królowa jest tylko jedna i nie mam zamiaru zrzucać Jej z piedestału.
  "Rączka rączkę myje" to druga część przygód detektyw Matyldy Dominiczak. Choć to część druga, nie stwarza problemu ze zrozumieniem książki.
  Matylda to osoba wyjątkowa. Była "pani z biblioteki", która postanowiła zostać detektywem, ma doskonałą intuicję, potrafi myśleć i wyciągać wnioski i dostrzegać to, czego nie widzą inni. Do tego jak dostanie słowotoku i zaczyna myśleć głośno, to swoich rozmówców jest w stanie doprowadzić do kompletnego skołowacenia. Podpada wszystkim jak leci, nie zna tematów tabu, ma talent do ładowania się w kłopoty, ale ma też wyniki. Ludzie z Nią pracujący nie wiedzą czy mają Ją uwielbiać czy lepiej od razu zabić.
  W tej książce Matylda prowadzi dwie sprawy. W czasie "wolnym" zajmuje się wyjaśnianiem dlaczego nagle na ogródkach działkowych ktoś systematycznie niszczy altanki i przekopuje ziemię niszcząc cudze kwiaty. Może to być po prostu akt wandalizmu, ale czy na pewno tylko tyle? Natomiast na zlecenie szefowej swojej agencji ma pomóc nieco ciapowatemu koledze odnaleźć oszusta, który zatrudnił agencję do wykonania pewnej pracy posługując się fałszywym dokumentem, a potem nie uregulował rachunku. Niby nic poważnego, ale wychodzi na to, że sprawa ma głębsze dno, a Matyldzie ktoś grozi śmiercią. Jak rozwiążą się te sprawy musicie już sprawdzić sami.
  Pokochałam Matyldę, za Jej nietuzinkowość, zakręcenie i naiwność, a znajomi pewnie powiedzieli by, że także za to Jej gadulstwo i zagmatwanie myślowe, które jest zupełnie jak moje. (Książkolandia, 08.05.2021)