To coś w śniegu

Średnia ocena: 4.4, liczba ocen: 12

• Ocena:
  "To coś w śniegu" to książka, która swoim tytułem, okładką i opisem może przyciągnąć czytelnika zapowiadając niezwykle wciągający thriller. Moje zderzenie z nią trochę zmieniło ten obraz, ale na pewno mogę powiedzieć, że jest to książka inna niż te które zazwyczaj czytam. A przede wszystkim wychodzi poza taki utarty i znany schemat.
  
  Historia opowiada o grupie kilku osób, które są odpowiedzialne za utrzymywanie porządku w opuszczonym Instytucie Północnym. To centrum badawcze znajduje się na granicy świata, gdzie jedyne co można spotkać to śnieg. Bohaterowie mają dwie główne zasady: nie dotykać żadnych termostatów ani pod żadnym pozorem wychodzić na zewnątrz. Pewnego dnia dzieje się coś co naruszy ich codzienną rutynę. Podczas burzy śnieżnej w sposób niespodziewany i zaskakujący na śniegu pojawia się tajemnicze coś albo ktoś. To wydarzenie nie tylko wzbudza ciekawość mieszkańców centrum badawczego, ale także zmienia ich życie na zawsze. Autentyczność przedstawionych emocji i relacji między bohaterami sprawia, że czytelnik ma możliwość się z nimi utożsamić i przeżywać razem każdą chwilę.
  
  Jednym z największych atutów tej książki są jej bohaterowie - każdy z nich ma swoje tajemnice, słabości i pragnienia, co sprawia, że są one pełnoprawnymi uczestnikami historii. Czytelnik łatwo może ich poznać i współodczuwać ich przeżycia.
  
  "To coś w śniegu" to nie tylko powieść z gatunku thriller psychologiczny, ale także historia o ludzkich relacjach, tęsknocie za przeszłością i dążeniu do znalezienia prawdy. Jest to lektura, która porusza i zmusza do refleksji nad własnymi wyborami i wartościami. Jednakże na pewno znajdą się osoby, dla których ta książka okaże się czymś zupełnie innym i nie zapajają do niej wielką sympatią. (Strony Marzeń, 23.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  Daleko mi do osoby, która ma w pupie kijek. Mam ogromny dystans do siebie i całego otoczenia, dlatego zaintrygowała mnie informacja, że ta książka jest pełna absurdalnego humoru rodem z Monty Phytona. Co prawda z tym absurdalnym humorem różnie bywa, bo to w końcu kwestia subiektywna, ale postanowiłam zaryzykować i przekonać się, co autor będzie miał mi do powiedzenia.
  
  Mamy sobie małą grupkę osób, która nadzoruje niegdyś dobrze prosperujący ośrodek badawczy, Instytut Północny, położony na końcu świata na lodowym pustkowiu. Ci ludzie mają doglądać budynku i utrzymywać go w znośnym stanie, bo być może kiedyś badania zostaną wznowione. Pewnego dnia dostrzegają coś w śniegu. Nie wiedzą, co to jest, nie mogą go zbadać, bowiem nie wolno wychodzić im z budynku. To tajemnicze coś jednak nie pozwala im się skupić na wykonywaniu zadań.
  
  Trudno mi powiedzieć, co właściwie czuję po lekturze. Wzbudzała we mnie bardzo mieszane uczucia. Czasem zaśmiałam się pod nosem (na przykład gdy była mowa o czytaniu książek i o tym, dlaczego się akurat na nie pewna osoba zdecydowała i co w nich jest), a czasem zastanawiałam się, co ja czytam (choćby wątek sprawdzania krzeseł).
  
  To jest książka, która może mocno podzielić czytelników. Ja chyba nie do końca załapałam, o co w niej chodziło. Czy dała mi do myślenia? Tak średnio. Owszem, gdzieś mi przeszło przez myśl to, co działoby się ze mną, gdybym znalazła się jakimś cudem w takim miejscu, gdzie miałabym robić bezsensowne zadania i tkwić w zamknięciu, ale nie powiem, żebym jakoś specjalnie o tym potem rozmyślała.
  
  Pierwsza połowa książki nieco mi się dłużyła, potem zaczęło dziać się coś więcej, ale ja raczej nie byłam odbiorcą docelowym tej historii. Nie do końca siadł mi absurdalny humor. Trudno, miałam z tyłu głowy myśl, że tak może się to skończyć. (Czytelnia Mola Książkowego, 18.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  Sięgając po powieść Seana Adams zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Okładka sugerowała minimalizm i kameralną opowieść, natomiast opis przywoływał na myśl sceny z thrillera. Co w rezultacie otrzymałam? Intrygującą powieść mocno dająca do myślenia.
  
  To pomysłowa historia, inna niż wszystkie i mocno psychologiczna. Angażująca, więc warta poświęconego jej czasu. Stosunkowo krótka, więc możliwa do przeczytania w jeden wieczór. Przygotujcie się jednak, że mocny wątek psychologiczny namiesza Wam w głowie a wyobraźnia będzie pracować na najwyższych obrotach. O to tutaj chodzi – nie liczy się sama treść a wydźwięk jaki ze sobą niesie, ponieważ autor bawi się z czytelnikiem, żongluje domysłami, buduje mroczny i gęsty klimat a także podsyca atmosferę niepewnością otaczającą nas swoimi ramionami do ostatniej strony.
  
  Przenosimy się do Instytutu Północnego, odciętego od świata i położonego w zapomnianym miejscu. Otoczonego lodem, zimnem i samotnością. To właśnie tam rozegra się akcja powieści a losy postaci staną pod znakiem zapytania. Dziś to miejsce jest opuszczone a w Instytucie mieszka zaledwie czwórka osób, która ma doglądać wnętrz i czekać na dalsze polecenia. Wykonują swoją pracę, ale nikt nie spodziewa się tego co już niebawem nadszarpnie ich zdrową psychikę. Za oknami, w gęstym śniegu pojawi się coś co zburzy ich porządek. Czy się porusza? A może stoi w miejscu? Na te pytania nikt nie zna odpowiedzi.
  
  Muszę przyznać, że to była naprawdę dobra historia. Nietuzinkowa i być może przez to nie każdemu przypadnie do gustu, ale ja bawiłam się naprawdę dobrze. Kameralne grono bohaterów zamknięte w czterech ścianach, z zakazem wyjścia na zewnątrz a także mrozem budzącym grozę to jedynie wstęp do kolejnych wydarzeń. Autor snuł swoją opowieść w powolnym tempie, ale zachował dynamikę, skupił się na szczegółowych opisach i igrał sobie z naszymi szarymi komórkami, ponieważ do samego końca trudno było mi odpowiedzieć na zadane podczas czytania pytania. Właśnie to w tym wszystkim podobało mi się najbardziej – interakcja między czytelnikiem a czytaną historią, podczas której wszystko mogło się wydarzyć.
  
  "To coś w śniegu" to minimalizm i skrajne emocje w jednym. Historia przemyślana, napisana, by szokować i dawać do myślenia. Niepozorna, krótka i wydawałoby się, że możliwa do szybkiego zapomnienia a jednak tak mocno zapadająca w pamięć, że być może jeszcze kiedyś do niej powrócę. Na pewno będę polecać ją tym, którzy poszukują książki wymykającej się spoza wszelkich schematów, gdzie kryminał łączy się z thrillerem, wątki psychologiczne są silniejsze niż cokolwiek innego a kreacje postaci rozłożono na czynniki pierwsze. (Thievingbooks, 17.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  Lubię skusić się na mało znaną powieść proponowaną przez Harper Collins, gdyż najczęściej okazuje się to wyjątkowo udanym doświadczeniem literackim. Tak było i tym razem.
  
  Do książki przekonało mnie jedno ze zdań na okładce; “ironicznie zabawna powieść prowokująca do myślenia, pełna absurdalnego humoru rodem z Monty Pythona.”
  
  Przenosimy się na koniec świata, do Instytutu Północnego. Poznajemy troje pracowników administracyjnych oraz naukowca, pasażera na gapę, którego rola ma tu dość filozoficzny wydźwięk, najprościej ujmując - zgłębia on uczucie zimna. Mamy więc czworo bohaterów zamkniętych w jednym, otoczonym śniegiem, budynku, z którego mają bezwzględny zakaz wychodzenia.
  
  Już sama ich rola w Instytucie jest hmmm… specyficzna; piłkami golfowymi oceniają płaskość stołów, “siadają zawodowo” na krzesłach sprawdzając ich stan techniczny, suszarką do włosów rozmrażają okna. Każda czynność przypada na inny tydzień, wymaga planu, a w rezultacie sprawozdania do kadry wyższej. Absurd goni absurd. Również ich rozmowy wybrzmiewają w podobnym klimacie, co totalnie wpisuje się w moje poczucie humoru i w tej pełnej sarkazmu powieści odnalazłam się doskonale.
  
  Za sprawą “czegoś”, co zauważają na śniegu, atmosfera gęstnieje, klimat robi się dość hitchcockowski. Myśl o tym niezdefiniowanym obiekcie odkłada się na ich psychice; zaczynają zastanawiać się nad tym, czego dotychczas nie dostrzegali, a w ich relacje wkrada się podejrzliwość.
  
  Z jednej strony, wszystko to trochę w aurze “big brother”, co sprzyja wyostrzeniu cech osobowości i zachowań poszczególnych uczestników. Z drugiej, dużo tu science fiction i balansowania między jawą a snem, bo sytuacje takie nie mogły się wydarzyć w prawdziwym życiu.
  
  Do czego ta fabuła zmierza? Będą ofiary? Ktoś z tej czwórki ucierpi? Czy obiekt na śniegu stanowi niebezpieczeństwo? Kim w ogóle są ci ludzie?
  
  Jak możecie się domyślić, w tej książce dzieje się Nic, a przynajmniej niewiele w niej akcji. Jak dla mnie, to filozoficzno-psychologiczna perełka okraszona specyficznym poczuciem humoru, która dla wielu może stanowić ciekawe doświadczenie literackie. Wiadomo, nie dla wszystkich, ale wierzę w jej magię. Ja przeczytałam w dwa wieczory, wpadając w zaspy sarkazmu i zimowego, dosłownie, szaleństwa. (@nataliicodziennosc, 09.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  „To coś w śniegu” Sean'a Adams'a to prowokująca do myślenia książka o niezwykłym klimacie.
  
  W otoczonym warstwami śniegu Instytucie Północnym przebywa zaledwie czwórka osób. Hart, jego dwójka podwładnych - Cline i Gibbs, oraz nieuchwytny Gilroy. Ten ostatni to jedyny pozostały w Instytucie naukowiec; reszta badaczy została ewakuowana, zanim kierowany przez głównego bohatera zespół administracyjny został przydzielony do pracy w już opuszczonej placówce badawczej. Grupa co tydzień dostaje nowe, często wręcz banalne zadania do wykonania - mają upewnić się czy drzwi nie skrzypią, a krzesła są w dobrym stanie.
  
  Długie miesiące dającej się we znaki rutyny oraz monotonii zostają przerwane w momencie, gdy jedno z nich dostrzega coś w śniegu. Od tej chwili, myśli każdego z trójki zdają się krążyć jedynie wokół tajemniczego przedmiotu za oknem.
  Zamknięci w czterech ścianach nie mają zbyt wielu możliwości działania, a to z kolei prowadzi do wolno rozgrywającej się akcji lektury, gdzie bohaterowie spędzają kolejne dni na wypełnianiu raportów i snuciu domysłów.
  
  Książka „To coś w śniegu” nie przypadnie wszystkim do gustu, jednak osobiście uważam, że jest warta przeczytania. Z pewnością sprawdzi się jako lektura na zimowe wieczory, gdy na zewnątrz widać jedynie bezkresną biel.
  Natalia
  Szkolny Klub Recenzenta (Szkolny Klub Recenzenta, 05.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  Instytut Północny, kiedyś dobrze prosperujący ośrodek badawczy płożony w krainie skutej śniegiem i lodem. Jego działalność została zawieszona z powodu pewnego incydentu który się tam wydarzył. Dziś jedynymi jego lokatorami są: jeden badacz, naukowiec który jeszcze nie wrócił do domu, oraz trzech nadzorców, konserwatorów. Ich zadaniem jest utrzymanie instytutu w dobrym stanie na wypadek wznowienia działalności. Co tydzień otrzymują od centrali zadania do wykonania. Sprawdzić drzwi, krzesła..., nudne mało kreatywne zadania. Nie wolno im tylko robić dwóch rzeczy, wychodzić na zewnątrz oraz regulować termostatu. A w Instytucie za ciepło nie jest, temperatura jest mało komfortowa przez co najcieplejszym miejscem jest łóżko okryte ciepłym kocem z którego ciężko się wychodzi.
  Pewnego dania ich nudne życie odmienia się, dostarzegają za oknem "To Coś", tajemniczy obiekt którego nie mogą na odległość zidentyfikować. Ich myśli nieustannie krążą wokół tajemniczego czegoś. "To Coś" igra z ich myślami, bawi się ich psychiką.
  
  Od dawna wiemy, że odizolowanie źle wpływa na naszą psychikę. Ludzie oddelegowani do odizolowanych miejsc, czy to do stacji badawczych na krańcu świata czy w kosmosie, muszą przejść wiele badań by sprawdzić czy ich psychika poradzi sobie w niecodziennej sytuacji. W poprzedniej pracy miałam okazję poznać Pana Henryka Hermaszewskiego, który trochę nam opowiedział na ten temat, przyjemnie było posłuchać jego wspomnień.
  
  Autor "To Coś w śniegu" pokazuje jak ciężka jest to misja.
  Co do samej książki, brakowało mi w niej tego czegoś. 🙂
  Oczekiwałam od niej czegoś więcej czego nie dostałam. Miałam nadzieję na wręcz zamrażający krew w żyłach thriller, niestety tego tu nie było. Powolna fabuła sprawiła, że ciężko było mi się na niej skupić i czasami moje myśli uciekały do świata rzeczywistego. Nie jest to książka dla każdego, powolna, niekiedy flegmatyczna fabuła bez warkich, mrożących krew w żyłach zwrotów akcji które uwielbiam. Dla mnie jest to książka na raz. Mimo to nie żałuję, że po nią sięgnęłam, dała mi ona do myślenia. Ja na pewno nie nadawała bym się do takiej misji, no chyba, że... 📚 📖 🫖 ☕️ 🍰 📖 ... (Polecam, 05.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  To, co niezbadane, nieodkryte, tajemnicze, naturalnie wzbudza ludzką ciekawość. Taką ciekawość powinna wywoływać także najnowsza powieść Seana Adamsa pt. „To coś w śniegu”, bowiem „to coś”… jest nietypowe. Ale o tym musicie przekonać się sami!
  
  W Instytucie Północnym – w miejscu znajdującym się z dala od jakiejkolwiek cywilizacji, gdzie wiecznie panuje zima – obecnie przebywa jeden naukowiec, który bada „uczucie zimna”, oraz trzech pracowników administracyjnych, którzy wykonują różne prace – z pozoru takie niewiele nieznaczące, wydawałoby się – nie mające większego sensu. Ogólnie ich praca jest dość monotonna, a każdy dzień jest łudząco podobny do poprzedniego.
  
  Któregoś dnia jeden z pracowników dostrzega na śniegu „dziwną rzecz”, obiekt, którego żaden z jego współpracowników nie potrafi ani zidentyfikować, ani nazwać. Od tego momentu to, co widzą za oknem, absorbuje ich bardziej niż dotychczasowe obowiązki; obiekt na śniegu rozprasza ich myśli i odwraca ich uwagę na każdym kroku. Z czasem – wykonując swoje cotygodniowe obwiązki – pracownicy obserwują w budynku Instytutu także różne inne niepokojące zjawiska. Czy to możliwe, że tajemniczy obiekt w śniegu jest „odpowiedzialny” za zmiany w ich otoczeniu?
  
  „To coś w śniegu” to powieść, która zawiera w sobie elementy thrillera psychologicznego i satyry. Powieść ta już od samego początku wciąga czytelnika i pochłania jego myśli, tak aby jak najszybciej mógł odkryć, czym jest ten obiekt w śniegu i z czego wynikają wszystkie niepokojące zjawiska, których świadkami są pracownicy Instytutu Północnego. Dodatkowo krótkie rozdziały tej powieści zdecydowanie ułatwiają wciągnięcie się w jej fabułę.
  
  Mnie powieść Seana Adamsa wciągnęła bardziej, niż się spodziewałam. Każdy kolejny rozdział zachęcał mnie do tego, aby jak najszybciej przekonać się, jak będzie przebiegał kolejny dzień pracowników Instytutu Północnego, a jednocześnie „to coś w śniegu” intrygowało mnie równie bardzo jak samych pracowników Instytutu. Powieść ta trzyma w napięciu do samego końca, a zakończenie… cóż – jest równie nieprzewidywalne i zabarwione sarkazmem jak cała powieść. Mimo wszystko polecam i uważam, że książka ta jest warta uwagi! (Sia / Między Brzegami blog, 05.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  W Instytucie Północnym mamy trzech pracowników, którzy zostali zatrudnieni po tym, jak zespół badawczy zajmujący się chorobą śnieżną opuścili to miejsce.
  Śnieg sięga na dwa piętra. Są odizolowani od świata. Co tydzień otrzymują absurdalne zadania w teczce od tajemniczej Kay - rzekomo ich szefowej - które co piątek przesyłane są helikopterem wraz z prowiantem. Na przykład do ich zadań należy sprawdzanie czy krzesła w całym instytucie są stabilne i nie skrzypią pod ciężarem ciała.
  Oprócz nich jest jeden badacz Gilroy, który kręci się po całym budynku, zapisuje swoje przemyślenia i ciężko go zlokalizować. Wszyscy bohaterowie mają zakaz wychodzenia na zewnątrz ze względu na niewyobrażalnie okrutne zimno.
  Można pomyśleć, że rutyna wdaje się w tym miejscu aż do momentu, kiedy po wielkiej wichurze, podczas zwyczajnej pracy dostrzegają na białym, niechodzonym przez nikogo śniegu… Rzecz.
  
  Jeśli lubicie powolne książki, które też pozwalają się zastanowić nad granicami ludzi w dziwnych warunkach, absurdalne sytuacje i myśl o tym jak bycie liderem oddziałuje na psychikę a przez to człowiek gubi się we własnych myślach zamknięty na pustkowiu - to pozycja obowiązkowa!
  Tutaj za wiele się nie działo, a ta książka tak mnie zafascynowała, że historia zostanie ze mną na bardzo długo. 🩷 (Drzemkapoczytaniu, 03.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  Sean Adams „To coś w śniegu”
  Otoczony obszarem wiecznego śniegu, Instytut Północny, przechodzi kryzys. W wyniku niekreślonego incydentu jego działalność zostaje zawieszona, a jego obsługa zostaje zredukowana do czterech osób. Troje z nich jest nadzorcami i konserwatorami, a czwarty to naukowiec, który stara się zgłębić uczucie zimna. Zadanie dla personelu jest proste. Mają utrzymać budynek w dobrym stanie i wykonywać zadania zlecone im przez centralę. Nie wolno im jednak wychodzi na zewnątrz. Pewnego dnia dostrzegają tajemniczy obiekt, jednak nie potrafią określić jego kształtu i przeznaczenia.
  Z opisu książki może wynikać, że będziemy mieli do czynienia z kryminałem lub thrillerem. Jednak nic bardzo mylnego. Jest to powieść, którą można określić jako obyczajową, chociaż moim zdaniem to nie będzie to do końca dobra kwalifikacja.
  Akcja toczy się bardzo powoli. Śledzimy codzienne życie bohaterów, a nie jest ono zbyt atrakcyjne. Bo czy pasjonujące może być sprawdzanie, czy na wszystkich krzesłach siedzi się wygodnie lub czy drzwi mocno nie skrzypią? Takie właśnie zadania mają konserwatorzy w Instytucie Północnym. I tak mijają im kolejne tygodnie, a weekendy spędzają w swoich pokojach czytając bądź po prostu leżąc. Jedyną odmianą w ich życiu jest tajemniczy przedmiot w śniegu, który zakłóca równowagę, jaka panuje w tym poukładanym życiu.
  No właśnie czy książka, w której mało się dzieje może być atrakcyjna? Okazuje się, że tak. Uroku dodaje jej specyficzne poczucie humoru, które niektórym może kojarzyć się z niezapomnianym Monthy Pytonem, ale moim zdaniem to porównanie trochę na wyrost. Owszem jest tu spora dawka humoru, ale do angielskiej grupy jest mu daleko. Mimo to, jest to element ubarwiający powieść, która bez tego mogłaby być nudna.
  Powieść zdecydowanie nie jest dla każdego. Jeżeli oczekujecie szybkiej i dynamicznej akacji, zagadek, zwrotów, to tutaj tego nie znajdziecie. Czasami naprawdę ciężko jest przebrnąć przez opisy zadań wykonywanych prze bohaterów, jednak jest to studium ludzi zamkniętych w małym środowisku, pozbawionych współczesnych rozrywek i pozostawionych samym sobie z problemami.
  Według mnie warto przeczytać, ale w niektórych momentach może być ciężko 😊 (Żuczek75, 03.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  Instytut Północny, położony w odległej części świata i otoczony lodem i śniegiem, był niegdyś ośrodkiem badawczym. Jednak po pewnym niejasnym incydencie, personel został zredukowany do trzech osób: Gibbsa, Cline’a i ich przełożonego Harta. Jest jeszcze czwarta osoba – Gilroy, samotny badacz który zajmuje się badaniem uczucia zimna i wszystkiego co jest z tym związane.
  
  Obowiązki naszej grupy są dość proste. Muszą utrzymać działalność Instytutu na wypadek, gdyby badania miały zostać w nim kiedykolwiek wznowione. Co tydzień otrzymują helikopterem zestaw zadań od Kay, liderki Instytutu. Co tydzień Hart musi składać raporty z postępów w realizacji zadań.
  
  A co tak naprawdę badają? W jednym tygodniu zajmują się testowaniem drzwi, w innym okien, rolet, stołów czy paneli. Nie wolno im wychodzić na zewnątrz, bo mogą zachorować na tajemniczą chorobę śnieżną.
  
  Pewnego dnia dostrzegają za oknem coś w śniegu. Nie mają pojęcia co to, ale nie mogą wyjść, żeby się temu przyjrzeć. Prowadzą więc obserwacje z Instytutu. Snują różne teorie i zastanawiają się, która jest najbardziej prawdopodobna.
  
  „To coś w śniegu” Seana Adamsa to niezwykła książka. Lubię takie klimaty, gdzie autor prowokuje nas do myślenia. To opowieść o absurdzie pracy. Dla niektórych może się wydawać śmieszna, ale dla tych ludzi to sens życia, bo myślą że robią coś ważnego.
  
  Jeśli szukacie „dziwnej” książki to zdecydowanie się do takich zalicza. Mnie zachwyciła. (Justcallmeola, 02.02.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  Jeśli oczekujecie thrillera i akcji wypełnionej emocjonującymi wydarzeniami, ta książka Wam tego nie dostarczy. Można by nawet rzec, że nie da Wam zupełnie nic (oprócz głowy pracującej od ilości absurdalnych przemyśleń), bo ona sama wydaje się być o niczym i zmierza donikąd.
  
  Ta książka jest inna, dziwna, specyficzna, abstrakcyjna i z pewnością nie dla każdego. Akcja toczy się powolnie, wręcz leniwie, na pierwszy rzut oka nie kierując się w żadną konkretną stronę. Podsuwa nam jednak w międzyczasie porządną dawkę ironii, groteski i ekscentrycznego humoru.
  Gdy już wydaje nam się, że rozwiązanie skrywa się tuż za rogiem, historia zaczyna z nas kpić.
  
  Książka wprowadziła mnie w aurę refleksyjności, serwując wiele interesujących przemyśleń i co rusz dając pstryczka w nos.
  Sean Adams wykreował duszną, markotną i niespokojną atmosferę nicości. Zaserwował mi psychologiczną lekturę napisaną świetnym piórem, którą z pewnością ustawiam na swoim dotychczasowym, tegorocznym książkowym podium. (Karolina, 31.01.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem

• Ocena:
  To coś w śniegu to historia niezmiernie bardzo, bardzo dziwna i bardzo specyficzna. Ta lektura to taka sprzeczność w sprzeczności.
  Bo niby oczekujesz czegoś od niej a ona nie daje nic. Ale czy tak napewno?
  
  Poznajemy ludzi pracujących w pewnym ośrodku pośrodku niczego, otacza ich mróz i śnieg. Co tydzień dostają dziwne zadania do wykonania od szefowej Kay np. sprawdzenie krzeseł, okien i czy one sprawnie funkcjonują. Spisują raporty i tak im mija tam czas. Nie mogą wychodzić na zewnątrz.
  Pojawia się „coś” w śniegu i kiedy to dostrzegają to „coś”, które zaczyna na nich w pewien sposób wpływać.
  
  Czytając pierwszą połowę czułam się dziwnie, bo tak myślę do czego to niby zmierza? Kartka po kartce i zaczął do mnie docierać sens.
  Do niczego, a jednak do czegoś.
  Powolna akcja.
  Druga połowa mnie tylko utwierdziła w tym, że
  ta książka nie jest dla każdego przez swoją stanowczą inność.
  Ta połowa jest bardziej dynamiczna.
  
  Dla wielu czytelników To coś w śniegu będzie książką nudną, bez celu i bez morału(wiele czytałam takich opinii).
  Sporo osób napisało „jestem za głupi na nią”.
  Nie ujęłabym tego w ten sposób, po prostu to lektura która powinna wpaść w odpowiednie ręce, w odpowiednim czasie.
  
  Poczucie humoru jest różne, bo różni są ludzie.
  Można tkwić w próżni nicości, samotności, odizolowania. Natarczywe myślenie doprowadza do różnych zbiegów i zabiegów, ale to jest to „coś”. Dręczy i żyć nie daje.
  
  Dziękuję wydawnictwu za książkę do recenzji. (wyszeptajmiksiazke, 29.01.2024)

  Opinia niezweryfikowana zakupem