Topieliska

Średnia ocena: 4, liczba ocen: 4

• Ocena:
  Najnowsza książka Ewy Przydrygi ostatnio opanowała Instagram. Z dnia na dzień było jej coraz więcej, wręcz wyskakiwała mi zza każdego rogu. Mimo, że dotąd nie miałam okazji zapoznać się z twórczością autorki, “Topieliska” postanowiłam przeczytać bez zbędnej zwłoki.
  
  Pierwsze spotkanie z twórczością Pani Ewy uważam za całkiem udane. Co do fabuły mam pewne zastrzeżenia, jednak ogólnie warsztat autorki wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Historia napisana jest prostym, łatwym w odbiorze i płynnym językiem. Akcja może nie pędzi na łeb na szyję, ale też nie daje okazji do znudzenia.
  
  Pola, bo tak ma na imię główna bohaterka (co łatwo przegapić, bo imię pojawia się w książce może 2-3 razy), z dnia na dzień traci w wypadku męża i synka. Nie ma jednak zbyt wiele czasu na żałobę, ponieważ na pogrzebie zjawia się jej siostra bliźniaczka, a wraz z nią pewien traumatyczny sekret z dzieciństwa. Jednocześnie na jaw wychodzą pewne nieścisłości w śledztwie prowadzonym w związku z wypadkiem. Pola z pomocą siostry zaczyna grzebać w przeszłości swojego zmarłego męża, natrafiając na fakty, o których nie miała pojęcia.
  
  Książka, jak zauważyłam, zbiera skrajne opinie wyrażające albo wielki zachwyt, albo spore rozczarowanie. Ja nie mogę stwierdzić, że się rozczarowałam, bo było to moje pierwsze spotkanie z autorką i nie miałam względem tej pozycji praktycznie żadnych oczekiwań. Plot twist na zakończenie zasługuje jak najbardziej na pochwałę, jednak sposób w jaki odkrywamy prawdę delikatnie mnie rozczarował. Bohaterka po prostu sama wszystko nam opowiedziała, nie dając pola dla wyobraźni i szans na powolne kompletowanie układanki. Książka w moim odczuciu mogłaby być świetnym thrillerem psychologicznym, gdyby nie to, że zabrakło mi w niej napięcia i przede wszystkim emocji.
  
  Polecam wyrobić sobie własną opinię i mimo tych kilku “przytyków” sięgnąć po lekturę. Wiem, że z pewnych względów dla autorki ta książka jest i zawsze będzie bardzo ważna i jeśli o mnie chodzi, chętnie sięgnę po poprzednie kiedy tylko będę miała taką okazję. (alliwantisbooks, 01.08.2021)
• Ocena:
  „Dobre wspomnienia potrafią ukoić ból teraźniejszości, wiesz? Ale jeśli ich nie ma i nigdy nie było, te powroty są jak rozdrapywanie niegojącej się rany. Potrafisz znieczulić ją tylko wtedy, gdy pędzisz na oślep, byle dalej, byle przed siebie”.
  
  
  W leniwy zimowy poranek Kuba miał zawieść trzyletniego synka do przychodni na umówioną wizytę lekarską. Nigdy jednak tam nie dotarł. Zdezorientowana i zdeterminowana matka chłopca rusza na poszukiwania. Okazuje się, że auto z mężczyznami jej życia wpadło w poślizg i runęło do rzeki. Pola musi przyjąć do wiadomości śmierć męża, którego ciało zostało po paru dniach odnalezione. Ciała dziecka jednak nie znaleziono i mimo, że dla śledczych to tylko kwestia czasu, kobieta wciąż ma nadzieję, że jej synek żyje.
  
  Pola, kobieta z ewidentnym „syndromem niespokojnego umysłu” postanawia zaufać swoim emocjom, dać się ponieść gonitwie myśli i stawić czoło zdarzeniom, które ją spotkały. Szybko okazuje się, że nie miała ona pojęcia o wielu epizodach z życia swojego męża. Ale nie tylko on miał rodzinne sekrety.. Kolejne wychodzące na jaw fakty detonują co rusz to nową bombę w jej sercu. Okazuje się, że nawet w dwóch butelkach czerwonego wina nie sposób utopić choćby części wzajemnych urazów, które stanowiły zarzewie zła narastającego w ludziach przez lata.
  
  Życie Poli coraz bardziej zaczyna przypominać koszmarny sen, z którego nie może się obudzić. Jej przeszłość strąca ją w najgłębszą czerń, aż w końcu przychodzi moment, że kobieta nie ma już się czego złapać.
  
  Co się stanie, gdy Pola dotrze do ściany?
  
  Autorka książki proponuje nam niezłe puzzle do ułożenia. Każdy kolejny rozdział tylko podkręca pragnienie rozwiązania zagadki i powoduje wyrzut adrenaliny. Rozsypane elementy tej nieoczywistej układanki tworzą klimatyczny thriller psychologiczny. Świetną, mroczną wariację o ludzkiej naturze.
  
  Polecam. (aniabex, 28.06.2021)
• Ocena:
  ⭐RECENZJA⭐
  
  Pola dostaje telefon, że jej synek nie dojechał do przychodni. Kobieta nic nie rozumie, bo przecież jej mąż pojechał z nim właśnie tam. Próbuje się do niego dodzwonić, ale nic z tego. Mimo okropnej pogody, która panuje na dworze postanawia pojechać do przychodni, lecz po drodze jest świadkiem prowadzonej nad rzeką akcji ratunkowej. Okazuje się, że zostaje wyłowiony z niej samochód jej męża. Parę dni później jego zwłoki zostają odnalezione, ale jej syna nie... Pola mierzy się z trudnym czasem, czy podoła? Czy uda jej się dowiedzieć, co tak naprawdę się stało tego feralnego dnia?
  ‼️
  Jakie to było dobre! (Barbara - szpaczek_czyta, 13.06.2021)
• Ocena:
  Mimo, że mam na półce jedną książkę Ewy Przydrygi, to książka „Topieliska” jest pierwszą, którą przeczytałam. Teraz już wiem, że muszę szybko nadrobić tę nieprzeczytaną, którą mam.
  
  „Topieliska” zabiera nas w mroczny świat, pełen tajemnic skrywanych latami, które stopniowo wychodzą na światło dzienne, rodząc coraz więcej pytań. Młoda kobieta traci w wypadku samochodowym męża i kilkuletniego synka. Rozpacz po stracie najbliższych zostaje naruszona podejrzeniami o to, że to nie był wypadek. A przeszłość jej męża kryje wiele niewiadomych. Autorka od początku wykreowała wszystko tak, że zakończenia totalnie się nie spodziewałam. Dałam się tak wciągnąć w fabułę, że pod koniec byłam bardzo zaskoczona. Bo chociaż moje podejrzenia zmierzały w różnych kierunkach, to i tak żaden nie był trafny. Przez niemal całą książkę czułam napięcie. Niestety, czasem było ono przerywane nieścisłościami, które nieco wybijały mnie z rytmu. Jednak wciągająca akcja i krótkie rozdziały sprawiły, że książkę czytało mi się szybko i przyjemnie.
  
  Mroczny klimat, ciągła akcja i napięcie, strach, tajemnice i zaskakujące zwroty, to wszystko dostałam czytając „Topieliska”. Jeśli też macie ochotę tego doświadczyć, to zachęcam do lektury. (motyle_w_glowie, 11.05.2021)