Wisteria. Belladonna. Tom 3

Średnia ocena: 5, liczba ocen: 1

• Ocena:
  Po dwóch dobrze przyjętych tomach „Belladonnie” i „Foxglove” Adalyn Grace wraca z „Wisterią”, wieńcząc cykl, który rozpoczął się jako gotycka opowieść z dreszczykiem, a kończy jako historia o wolności, sile kobiecego głosu i magicznie skomplikowanym małżeństwie z przymusu. Ale czy ten finał rzeczywiście spina całość z satysfakcją, czy raczej rozplątuje to, co z mozołem budowano? Niełatwo jest domknąć trylogię, zwłaszcza taką, która od początku budowała wokół siebie aurę mroku, tajemnic i subtelnego romantyzmu. „Belladonna” zaczęła tę opowieść z klasą, „Foxglove” pogłębiła relacje i zawiłości świata, a „Wisteria” miała być ukoronowaniem tego uniwersum. Zamiast tego otrzymaliśmy książkę, która przypomina raczej rozpięty wachlarz pomysłów pięknych wizualnie, lecz niespójnych i ulotnych jak sen.
  Główną bohaterką książki autorstwa Adalyn Grace pod tytułem „Wisteria” jest Blythe Hawthorne, kobieta, która nie chce już być pionkiem w grze cudzych oczekiwań. Zmuszona do ślubu z Arisem, czarującym jak sztylet wbity między żebra, dziewczyna postanawia nie być ofiarą, ale cierniem. I to całkiem skutecznym. Problem w tym, że kiedy napięcie między tą dwójką zaczyna przypominać bardzo powolne rozpalanie ogniska na mokrym drewnie, do akcji wchodzi nowy gracz, a fabuła skręca gwałtownie w stronę magicznych zagrożeń i niekończących się sekretów.
  „Wisteria” to powieść, w której Adalyn Grace serwuje czytelnikom szereg wydarzeń, które mają epicki potencjał – ale niestety, wiele z nich zostaje ledwie muśniętych, jakby autorka spieszyła się do ostatniego rozdziału. W efekcie dostajemy historię z dużym rozmachem, ale nierówną w tempie i emocjonalnym ciężarze. Największą siłą „Wisterii” jest język, Grace nadal pisze pięknie, lirycznie, obrazowo, z wyczuciem rytmu. Jej opisy posiadłości, emocji, nawet strojów bohaterów tworzą atmosferę niemal namacalną. Świat, który wykreowała, ma swój klimat, jest elegancki, trochę dekadencki, z elementami magii wplecionymi jak złota nić w gobelin. Blythe to kobieta, która stawia warunki, choć momentami zbyt często jest tylko obserwatorką wydarzeń. Aris, z kolei, to typ bohatera, który miałby szansę stać się kultowy, gdyby dano mu więcej przestrzeni niż tylko ponure kontemplacje i milczenie przerywane westchnieniem. „Wisteria” nie jest złą książką, to powieść pełna pięknych zdań, intrygującego świata i bohaterów, którzy mimo potknięć fabularnychzapadają w pamięć. Ale jako finał trylogii, która zaczęła się z takim rozmachem, zostawia niedosyt. To książka dla tych, którzy pokochali Belladonę za atmosferę i język i potrafią wybaczyć fabularne zawirowania. Dla fanów gotyckich romansów z lekką nutą dark fantasy. Dla czytelników, którzy nie potrzebują wszystkich odpowiedzi, by czuć się usatysfakcjonowanymi. (Snieznooka, 14.07.2025)

  Opinia niezweryfikowana zakupem